Rocinha, de armste wijk van Rio de Janeiro, Brazilië, Zuid-Amerika. Een plek waar je altijd op moet letten. Toch wonen hier ook hele normale mensen. Camille is er daar één van. Ze is 15 jaar oud en woont in Rocinha. Ondanks alle onveiligheden voelt ze zich er thuis. Ze houdt van de sfeervolle straatjes en winkeltjes. Het valt haar op dat alle vrouwen in deze straatjes bezig zijn met het huishouden. Als ze dit aan haar vriendinnen en moeder vertelt, wordt het al snel duidelijk dat de meeste vrouwen geen opleiding hebben gevolgd om een heleboel verschillende redenen. Camille is het hier helemaal mee oneens. Samen met haar vriendinnen besluit ze actie te ondernemen. Vrouwen verdienen dezelfde rechten als mannen! “We ain’t your mama!”
Isabelle Donkers (2001) woont in Brabant. Ze is altijd al veel bezig geweest met de wereld om haar heen. Ze is nieuwsgierig en vindt het leuk om nieuwe culturen te leren kennen. Tijdens een les aardrijkskunde op de havo ontstond het idee voor ‘De zonnestralen van Rocinha’. Het leek moeilijk om het idee uit te werken maar na een aantal weken hard werken is het gelukt! Met het boek wil ze vertellen dat alle mensen gelijk zijn aan elkaar. Iedereen heeft recht op onderwijs en een toekomst want alle mensen zijn belangrijk en doen ertoe!
“Kijk!” gilt Camille. “Daar zijn ze!”
Ada begint te lachen. “Ik zei het toch!”
“Het lijkt wel alsof ze pollepels en wasmanden bij zich hebben,” zegt Afra die met toegeknepen ogen het groepje bestudeert.
“Dat kan kloppen,” beaamt Ada.
Camille snapt er niks meer van. “Ada, kun je nu uitleggen wat er allemaal gaande is waar wij niets van weten?”
“Luister maar,” zegt Ada en ze draait zich om in de richting waar het groepje vandaan komt. Er verschijnt nog een groepje en uit een andere richting nog een.
“Daar!” gilt Carla terwijl ze naar weer een ander straatje wijst.
“Daar ook!” gilt Fiorenza. “Ze komen overal vandaan!”
“Luister! Ze zingen iets!” roept Camille. De vriendinnen houden hun mond en luisteren. Eerst klinkt het vaag en ver maar hoe dichterbij de vrouwen komen, hoe luider het wordt.
“I ain’t gon’ be cooking all day, I ain’t your mama
I ain’t gon’ do your laundry, I ain’t your mama
I ain’t your mama, boy, I ain’t your mama”
“Dat is van Jennifer Lopez!” gilt Camille. Ze kan haar oren niet geloven. Van alle kanten komen nu vrouwen aanlopen. Gekleed in alle kleuren van de regenboog. Sommigen hebben pollepels bij. Anderen lopen met wasmanden. Ze lopen met hun vuisten omhoog. Bij de bibliotheek houden ze stil. Camille springt op. Ze weet dat ze de vrouwen moet toespreken en moet vertellen wat de bedoeling is.
“Bom dia!” begint ze. Ze klimt op de trap en ziet dat de vrouwen verwachtingsvol naar haar kijken. “Vandaag gaan wij met z’n allen zorgen voor verandering!” roept ze. De vrouwen applaudisseren. “Vandaag is nog maar het begin! Vrouwen horen gelijk te zijn aan mannen! Pak een spandoek en loop met ons mee door de straten van Rocinha, Rio de Janeiro!”
