Mensen met een streepje
Stemmen uit de vorige eeuw

Neem Bep. Zet opgelucht de asbus van haar laatste echtgenoot op de schoorsteenmantel. Trakteert zichzelf op een weekje Torremolinos om haar vrijheid te vieren en gaat toch weer voor de bijl. Neem de moeder van Tonny, die met onzichtbaar, maar hardnekkig plakband tot in eeuwigheid is verbonden met haar homofiele zoon. Of Marc, die in de schoolbank mijmert over het perfecte meisje. Hoor ‘Daantje van de Wijvendief’ zeggen: ‘Mijn vader is altijd bezopen en mijn moeder is Rooms Katholiek’. En luister éven naar Sabijn, die op de hoek een croquet gaat trekken en bij thuiskomst haar man morsdood aantreft op ‘t tapijt. Ach... mensen hebben elkaar zoveel te vertellen.

Ingrid H. van Delft (1935), oorspronkelijk verpleegkundige, heeft haar hele leven geschreven. Eerst voor amateurs en later professioneel. Zij schreef jarenlang voor het vrouwencabaret van Natasha Emanuels en hoorspelen en docudrama’s voor de radio. Ze bewerkte vier bijbelboeken tot musicals voor een jeugdkoor en maakte interviews voor tijdschriften. Later interviewde ze ook demente bejaarden, zie het boek: ‘Wanneer is hier de tijd voorbij’ en bewerkte dat voor theater. Ze publiceerde een dichtbundel, schreef de tekst voor een orkestwerk met sopraan, alt en 2 koren en treedt samen met zangeres of zanger ook veelvuldig op als pianiste.

‘Hij heeft een gezwel gekregen in zijn …, hoe heet dat ding? Waar alles bewaard wordt? Bij je achterste …? In zijn endeldarm! Ja! Daar is hij aan geopereerd en toen is hij niet meer beter geworden. Maar hij heeft het heel leuk gehad in dat ziekenhuis. Ja hoor, het is echt een hele vrolijke dood geworden. En je moet toch op een keer érgens aan gaan? Dat is nou eenmaal niet te verhelpen. Ik miste hem natuurlijk en ik was verdrietig, maar ik dacht ook: wees nou blij voor die man.
Hij was 86 en we hebben het tot het einde aan toe heel leuk gehad samen.
Over het algemeen. Kijk, ik was zijn derde vrouw en 31 toen ik met hem trouwde en hij was zestien jaar ouder dus we hadden allebei al een heel leven achter de rug met z’n ups en z’n downs. Dan schuif je allebei met een flinke rugzak op weliswaar onder nieuwe lakens, maar ondertussen … Niet makkelijk, nee, want laten we eerlijk zijn: het verleden laat toch z’n wonden achter en sommige zijn wel mooi gehecht en zo en dan ziet het er aan de buitenkant wel weer fatsoenlijk uit, maar oh oh, als je even goed doordrukt, voel je het pus eronder nog meedeinen. “Pus in ruste” bedoel ik dan hè?Maar goed, na zijn dood werd ik bang voor de eenzaamheid, want die staarde me doodleuk recht in het gezicht. Dus ik dacht: weet je wat? Ik ga me verdiepen in het hondenwezen. Ik had al een hond en ik dacht: die ga ik es leuk mores leren. Ik heb me aangemeld bij een jachttraining, omdat iedereen zei: “Jouw hond kan al zó goed apporteren, dus dan moet je níet met die hond naar een of ander lullig cursusje waar deftige dames hun kruimelhondjes moeten leren poepen in de goot. Jij moet naar jachttraining.”
Op die training, ergens diep achterin het verre platteland, heb ik die man ontmoet. Een doodgewone man. Met een stem als een donderslag, een postuur als Goliath, verschrikkelijke ideeën over Turken en zwaar gereformeerd. Die man zegt tegen mij: “Mevrouw Clara, ik ga met veel mensen om, maar als ik U zie: dát vind ik zo  verschrikkelijk leuk.”