'Malijn!'
De avonturen en belevenissen van een oppas

Inclusief nuttige tips voor zowel toekomstige oppassers, als voor ouders die overwegen een oppas te nemen voor hun kroost.

‘Malijn!’ zoals Marjolijn Lanen-de Vries altijd genoemd werd door haar oppaskinderen, begon al jong als oppas.
Dat ging meer per ongeluk dan dat ze ernaar op zoek was. Toen ze er eenmaal kennis mee gemaakt had, was ze niet te stoppen. En niet zonder reden. Ze bleek er goed in te zijn. Al gauw had ze een heel netwerk van kinderen en ouders om zich heen. Ouders hoorden van elkaar dat ze goed en betrouwbaar was, ondervonden dit zelf via hun kinderen en zodoende groeide Marjolijn’s oppasbestand. Van heinde en ver kwam ze terug om op ‘haar’ kleintjes te passen, tussen het huiswerk maken, later vervolgopleiding en weer later het studeren, door.

Duif

Op een avond merk ik iets vreemds in de woonkamer. Een geluid dat ik niet thuis kan brengen.
Ik zit met de kinderen op de grond een duplo spoor te bouwen. Als ik het weer hoor, sta ik op en ga op onderzoek uit. Dan zie ik dat er een duif (!) vast zit op de vensterbank in de voorkamer.
Nog los van het feit dat ik me verbaas over hoe dat beest binnen is gekomen (geen open raam hier), vraag ik me vooral af: hoe krijg ik 'm weer weg?
De kinderen houden zich koest. De duif heeft ook al op de vensterbank gekakt, zucht.....
Ik besluit een hulplijn te bellen: mijn moeder.
'Er zit hier een duif, wat moet ik daarmee?' vraag ik verbaasd en hulpeloos tegelijk.
'Ik kom wel even', zegt ze. Dat duurt gelukkig niet lang.
'Hebben ze hier iets van een tafelkleed of zo?' vraagt ze. Ik knik, haal er een tevoorschijn. De kinderen kijken nieuwsgierig mee.
'Wat gaan jullie doen?' vraagt Geertje nieuwsgierig.
'We gaan even een duif vangen, bouwen jullie maar lekker verder', zegt mijn moeder geruststellend. Mijn moeder gaat me voor met het kleed. Samen gooien we het over de duif heen. Ik vind het toch griezelig, dus pakt mijn moeder de ingepakte duif.