Julikever
Glim- en grimlach voor de spiegel

 Op een zomerdag breekt Julikever, een dagdromer, de poort naar zijn verleden open. Hij ziet, zoomt in, vindt de spiegels. Met verhalen en verhaaltjes, herkenbaar of geleend aan zijn verbeelding, schildert hij een eigenzinnig zelfportret. Lotgevallen en bloopers plaats hij in spotlight. Met luim en ironie beschaduwt hij zijn ergernis en het hartzeer laat hij zuinig netelen.
Figuranten verkleden zich als hoofdrolspeler: een verloren liefste, de brieven, het Hooggeachte Toeval, een God zowaar, kunstblauw, Reiger, de schoolmeester, de rechter en legio lieverds en voorbijgangers. Ook X uit de Y-straat. Wie weet ben jij het niet.
Behalve in WO2 en de intro’s op WO3 wordt in dit boek geen mens gemolesteerd. Het werd geschreven voor wie het leven knuffelt, soms met koppijn, maar niettemin.

Het straatje met het woningkantoor was er niet beter aan toe. Onbarmhartig lag het ten prooi aan leegstand, onder de gedoofde ogen van Turken met dikke snorren, sepiakleurige Afrikanen en inheemse straatslijpers in dag-en-nacht-kledij, sporen trekkend als bunzings. Weg de genoeglijkheid van de Wijngaardstraat die ooit de eerste autoluwe straat van Kortrijk was geweest, zij werd een ouwe snol in luizige chinchilla. Vuile uitstalramen etaleerden nog alleen het nagelaten stof van witte en zwarte zakencijfers, naast de sporen van boekhoudknepen en reddingsmanœvers. Een altijd geïnspireerde designzaak had een frissere stek gezocht in een beter stadskwartier.en het vitrientje met slachtverse fazanten en kapoenen had de plaats geruimd voor wat bekakte kunst, zonder body of ziel, achter gebarsten en getapete ruiten. Tussen dat hele zootje, waarin ook mijn stappen somber klonken, zat Immo G. als een pauw te pronken, een gouden tand in een rot gebit.
“Natuurlijk kan u het huis bezichtigen, mijnheer. Kent u de omgeving, de straat?”
     “En of”, slikte ik tijdig in. De urbane context interesseerde mij niet zozeer. Ik stond daar oog in oog met de zaakvoerder alleen maar om een interieur te herontdekken, het liefst in al de toonaarden van toen.
     Zijn goed doorvoede BMW stond geparkeerd in een te kleine garage, als een volle kont in een minirokje. We stapten in en gleden de Veemarkt over, richting Zwevegem.
     “De gevelbreedte, mijnheer, is slechts een kleine vier meter”, zei Makelaar, op een verontschuldigende toon alsof hij het pand zelf gebouwd had op de hem toegemeten grond, “maar desondanks is de woning heel gerieflijk. Ik heb me laten zeggen dat er ooit een gezin van dertien in gewoond heeft. In nauwelijks vier meter, stel je voor!”
     “Is dat echt?”, vroeg ik gespeeld.
     “Naar buren mij vertelden, ja, een koppel met tien kinderen en een huishoudster of zo.”
     Mijn tante moest het gehoord hebben, de ‘huishoudster’. Ze zou zich in haar graf gekeerd hebben.