Nooit meer hetzelfde
Hoe ik door kanker mijn ware ik vond

Daar zit je dan, overrompeld… Omvergeblazen… In je ergste nachtmerrie ooit… Je hebt kanker! Een periode waarin je als verdooft leeft, dingen voelt die je helemaal niet wil voelen. Monica verscheurt je met haar woorden in ‘Nooit meer hetzelfde’ en neemt je mee door het hele proces. De rauwe emoties in de opbouw naar de ontdekking van haar diagnose, weten je meteen te raken. Ze laat in originele wijze van verwoording haar eigen sterke karakter zien. Daarmee zorgt ze er niet alleen voor dat er een natuurgetrouwe ziektegeschiedenis op papier is gezet, maar ook voor een zeer menselijke verwoording van angst, verdriet en onmacht.

Ze neemt hem op de arm mee naar beneden. Ik zie het gezicht van de kleine man, die zo graag even naar zijn moeder wil, maar haar echt veel te eng vindt. Wat wil ik graag die kleine lieverd vasthouden! Ik wil míjn zoon nu eindelijk eens vast kunnen houden!
Ik voel de drang om míjn zoon eindelijk eens te kunnen troosten, geborgenheid te bieden.
‘Geef mij Jayden maar even!’, zeg ik een beetje geïrriteerd, omdat Laura hem niet uit zichzelf aan me heeft gegeven.
‘Weet je het zeker, kan dat al wel?’, stamelt ze. Ze is bang dat het niet goed is voor de wond.
‘Geef nou, leg maar op mijn schoot’, zeg ik wat dwingender.
Eindelijk ligt Jayden in mijn armen, maar Jayden duwt zich van mij af. Hij wil niet. Hij vindt mij te eng! Toch voel ik dat dit goed is en dat ik door moet zetten. Ik houd Jayden nog steviger vast en begin troostend tegen hem te zeggen dat het allemaal goed komt. Dat het niet leuk is om mama zo te zien. Dat mama heel erg ziek is en er ook raar uitziet. Dat het mama spijt dat ik niet voor hem kan zorgen en hem niet uit bed kan halen. Dat het mama ook spijt dat hij zoveel naar opa en oma moet, omdat het voor mama nu allemaal te zwaar is. Dat mama het allemaal net zo rot vindt als dat hij het vindt en vooral dat mama hem MIST! Ik beloof hem dat ik mijn best ga doen om beter te worden en dat ik hem dan weer zelf kan gaan verzorgen. Als mama beter is kunnen we samen weer leuke dingen doen.
Gaandeweg mijn troostende woorden voel ik zijn spanning afnemen en omhelst zijn aura de mijne. Hij legt zijn hoofd op mijn schouder en blijft zo een poosje liggen. Ik heb het gevoel dat hij me begrijpt en de situatie beter kan begrijpen nu. Dat hij zijn muurtje voor mijn monsterachtige uiterlijk eindelijk laat zakken en mij weer toelaat. Mij toelaat in zijn verdriet.