De Nazaten
Een ingenieuze roman over een Haagse machtsgreep

Het is 1976 wanneer Schelto, aan het begin van zijn loopbaan in het bankwezen, wordt benaderd door een vrouw met een hoogst ongebruikelijk en persoonlijk verzoek. Hij kan dan nog niet vermoeden dat zijn besluit daarover decennia later enorme gevolgen heeft voor zijn gezin, zijn liefdesleven en de Nederlandse politiek. Deze roman is de weergave van het dagboek dat Schelto heeft bijgehouden vanaf zijn 25e levensjaar. Hij beschrijft van dichtbij het ontstaan van een van de grootste aardverschuivingen die de Nederlandse politiek heeft meegemaakt. Hij ontrafelt stap voor stap het geheim van een ingenieus en schokkend plan dat allemaal lijkt te zijn begonnen met die ene vraag.

Hans Hofhuizen heeft drie kinderen en woont in Ravenstein. Hij heeft lange tijd als adviseur en als directeur in de gezondheidszorg gewerkt. In die periode heeft hij van nabij het functioneren van de overheid in al zijn facetten meegemaakt. Op dat functioneren heeft hij veel kritiek en hij heeft naar hij meent goede ideeën om daar verbetering in te brengen. In De Nazaten wordt een van die ideeën op humoristische wijze uitgewerkt. 

Vandaag gebeurde er iets heel bijzonders. Bij de bloedbank was ik om een uur of half zes klaar. Na een kopje koffie wilde ik naar huis gaan. De koffieruimte was op mij en een andere dame na leeg. Ze zag er goed verzorgd uit. Een beetje van mijn leeftijd, iets ouder schat ik. Blonde haren. Misschien wel geblondeerd, dat kan ik niet goed zien. Mantelpakje, pumps, shawl, alles prima op orde. Best wel knap, niet helemaal mijn kopje thee maar ik zou er zeker mee naar de film kunnen. Naar mijn inschatting had ze geen bloed gegeven, dus ik vroeg me af wat ze in de kantine deed. Daar kwam ik snel achter want ze sprak me aan.
“Meneer Rijkvorst als ik me niet vergis?” Eerste verbazing. Hoe wist ze mijn naam. “U stelt uw bloed ter beschikking aan mensen die u niet kent.“
Ik antwoordde dat ik dat inderdaad deed. Niet alles tegelijk weliswaar, maar toch best wel een hele plas, zo alles bij elkaar in de afgelopen jaren. Ik dacht met een grapje tijd te rekken om zo te begrijpen waarom ze tegenover me was komen zitten.
“Ik heb een ongewoon verzoek. Zou ik u wat mogen vragen.” Recht op het doel af. Geen social talk. Natuurlijk mocht dat. Omdat het een wat persoonlijke vraag betrof, stelde ze voor om het gesprek elders voort te zetten. Ze ging me voor naar buiten en stevende op een kroegje om de hoek af. Kennelijk had ze de plek voorbereid. Er waren alleen wat mannen die bier dronken. Zo te zien van de Amro, hier wat verderop op het Rembrandtplein. Die hadden belangrijke zaken met elkaar te bedrinken en zagen ons nauwelijks. Pumps zien ze overdag genoeg.
“Meneer Rijkvorst, ik kom direct ter zake”, sprak ze over een kopje jasmijnthee.
Ik dronk bier. Vond ik wel op zijn plaats na mijn aderlating van een uurtje terug.