Hebe's kind
Godengeheimen

Ik houd van mijn leven. Echt waar! Ik bedoel, Hera, mijn moeder, houdt van mij en iedereen is gelukkig. Ik woon op de Olympus. Ik heb helemaal niets te klagen… Genoeg eten, eeuwige jeugd… Ik ben trouwens de godin van de jeugd, ook wel Hebe genoemd.

Eindelijk is Hera’s familie perfect, nou ja... bijna perfect. Hera heeft twee talentvolle perfecte dochters: Ilythia en Hebe. Ook heeft ze twee zoons: Hephaistos en Ares. Maar wanneer Hebe een mensenkind aan de rand van de Olympus vindt, verandert Hera’s leven in één klap. Hera wil met mensen niets te maken hebben en met zo’n jonkie al helemaal niet. Hebe wil het mensenkind houden. Dat mag, maar op één voorwaarde.

Donna Samson en Rozemarijn Waslander komen uit Hoevelaken en zijn allebei in 2004 geboren. Van kleins af aan hebben ze allebei al veel fantasie en zijn ze gefascineerd door de Griekse mythologie. Ook houden ze vanaf een hele jonge leeftijd van het lezen van boeken. Ze zitten op dezelfde school en fietsen daar allebei elke ochtend samen naartoe. In de tweede van de middelbare school zijn Donna en Rozemarijn begonnen met het schrijven van hun boek voor een schoolopdracht, maar ze vonden het zo leuk dat ze het boek ook na deze opdracht verder uitwerkten.

Hera

Het begon als een rare dag en het eindigde nog raarder. Ik stond op en alles was normaal. Ik keek in de spiegel en… mijn haar. Het was helemaal vies en overhoop. Dit is mij nog nooit gebeurd, ik ben perfect. Waarom overkomt mij dit. Ik moest meteen naar Aphrodite, wacht nee zij mocht mij zo natuurlijk niet zien. Wat zou ze wel niet denken.
Ik moest het zelf oplossen. Ik ging naar de wasbak en nam mijn menselijke gedaante aan. Ah, dit voelde raar. Ik was niet meer naar mijn menselijke gedaante overgegaan sinds ik weet niet hoe lang. Maar dit was de beste manier, want aan godenhaar zitten maakt het alleen maar erger. Ik stijlde het, krulde het, maar niets hielp. En toen werd ik wakker. Ik heb nog nooit zo’n erge nachtmerrie als deze gehad.
Dit kon niet veel goeds betekenen. Ik wilde het erover hebben met mijn dochter. Ik kon natuurlijk niet toegeven aan Aphrodite dat ik een nachtmerrie had over lelijk haar. Aan Hebe kon ik alles vertellen. Zij is godin van de jeugd, de jeugd heeft toch wel eens een slechte dag. Ik rende naar de plek waar Hebe altijd zit, het weiland.
Toen ik haar zag kon mijn geluk niet op. Ik riep haar, maar geen antwoord. Ach, ze had mij vast niet gehoord. Ik riep nog een keer, maar weer geen antwoord. “Hebe, Hebe, mijn kind.” Ze reageerde niet. Hoe kon dit, ik had haar zo niet opgevoed. Dus rende ik in woede naar haar toe. Ze rende weg, met een mand in haar hand. Oh, ik wist het al. Ze was een cadeau aan het maken voor onze dag. Een keer in de 500 jaar heb ik een speciale dag met mijn kinderen. Ik kijk er elk jaar weer erg naar uit. Dat moest het wel zijn. Toen zag ik haar verdwijnen. Hé, waar ging dat kind naartoe?