In een oogopslag verloren

Abigail Norton is haar drukke leven in Houston helemaal beu. Na het verbreken van haar verloving besluit ze op vakantie te gaan naar het stadje, waar ze drie jaar terug zes maanden onderzoek heeft gedaan voor haar scriptie. Daar had ze vrienden voor het leven aan overgehouden. Nu ze op het punt is gekomen om belangrijke beslissingen voor haar toekomst te nemen, heeft ze behoefte aan verandering van omgeving.

Ze heeft alleen niet gerekend op Gabe Rossi, die meteen bij hun eerste kennismaking haar leven op zijn kop zet. Hij zit echter niet te wachten op een wervelwind in zijn leven. Hij probeert haar met zijn norse houding op afstand te houden, want hij weet dat een langdurige relatie voor hem niet is weggelegd.

Saskia van der Horst moest op de basisschool meer lezen om het ‘begrijpend lezen’ onder de knie te krijgen. Het werd een verslaving waar ze niet meer van afgekomen is. Daardoor werd haar interesse voor lezen en het schrijven van verhalen gewekt. Tijdens de lange wandelingen door de Oisterwijkse bossen met haar hond is ze vaak in gedachten bezig met het uitwerken van de brede verhaallijn, waarna de rest vanzelf tot stand als ze werkelijk gaat schrijven. Het is voor haar een belangrijke vorm van ontspanning.

“Nee, dat klopt. Jij bent niet zielig. Weet je wie pas zielig is?”
Gabe verwonderde zich erover hoe goed Abby de sfeer weer aanvoelde. Ze wilde, net als hij, hun nieuwe wapenstilstand niet verbreken. Ze waren net gezellig wat aan het kletsen. Daarom greep ze weer naar haar humor. Hij liet zich door haar fantasie en spontaniteit gretig meevoeren. Het was met haar steeds een verrassing wat er ging gebeuren.
Ze pakte hem opnieuw bij zijn arm en trok hem een stukje van het pad af. Een week geleden zou hij zich niet zo laten inpakken door welke vrouw dan ook, maar geen enkele vrouw in zijn leven kon tot nu toe tippen aan Abby met haar tomeloze energie en aanstekelijke enthousiasme.
“Zie je die kleine paddenstoel daar? Onder dat blaadje tussen het mos?”
Abby ging op haar hurken zitten en wees naar een kleine paddenstoel. Gabe speelde haar spelletje mee en knielde naast haar neer. Hij snoof even haar heerlijke geur op en genoot van haar nabijheid. Nu ze zo met z’n tweeën op pad waren, was het gemakkelijk voor hem om zich te ontspannen.
Hij had zichzelf aangeleerd om in het bijzijn van andere mensen een masker op te zetten om hen op een veilige afstand te houden. Abby zorgde er echter voor dat hij niet alleen zijn verdedigingsmuur liet zakken, maar ook zijn terughoudendheid naar buiten toe.
“Die kleine paddenstoel is pas zielig. Hij staat hier tussen die grote paddenstoelen en gigantische bomen. Dit blad zorgt ervoor dat hij geen zonlicht krijgt, zodat hij ook niet kan groeien. Hij kan niet zomaar even zijn biezen pakken en ergens anders naartoe gaan om zich te settelen. Dat kleine ding is gedoemd om altijd klein te blijven. Al die andere paddenstoelen worden opgemerkt door de kabouters, die woonruimte zoeken om te leven.”
Gabe schoot even in de lach, maar kneep meteen zijn lippen weer op elkaar bij het zien van haar strenge blik.