Watertrappen
4700 kilometer waterfietsen van Athene naar Amsterdam

Watertrappen is een met humor geschreven verhaal over een ongelooflijk avontuurlijke reis en speciaal project. In 107 dagen fietsten Alex Mutsaars en Matthijs Houben over het water vanuit Athene naar Amsterdam. Op de Middellandse zee worden ze verschillende malen bijna overvaren door enorme containers en cruiseschepen, moeten ze stormen uitzitten achter een parachuteanker en worden ze 24 uur aan de ketting gelegd op een Italiaans gevangenen eiland. Na ruim 4700 kilometer waterfietsen finishen Alex en Matthijs in hartje Amsterdam.

Watertrappen vertelt ook het verhaal achter de schermen. Alle technische, financiële en sociale kanten worden belicht. Het is daarmee ook het emotionele verhaal van fysiek en mentaal vallen en weer opstaan, van reizen en thuiskomen. En ... opnieuw vertrekken.

Watertrappen is daarnaast een must voor iedereen die op het punt staat om zich in zijn eigen wereldreis, expeditie, dwaas avontuur of levensdroom te storten. Mutsaars deelt zijn ervaringen zodat iedereen van zijn droom een reis kan maken.

Watertrappen is tot slot ook een noodkreet: een oproep om onze oceanen niet dicht te laten slibben door de plastic soep.

Sommigen houden hun grote levensdroom stil of schuiven die het hele leven voor zich uit. Anderen rennen iedere droom die in hen opkomt achterna! Alex Mutsaars behoord tot de laatste categorie. Zijn grootste droom was “Biking the Ocean”, een oceaanoversteek per waterfiets. Een project met tientalen sponsors en veel media-aandacht. Een droom die haast een nachtmerrie werd.

Je dromen durven volgen, waar brengt het je, en wat is de prijs die je er soms voor betaald? Met Watertrappen heeft Alex meer dan een spannend reisverslag geschreven.

Nauwelijks lig ik ingesnoerd in het slingerzeil of ons radaralarm begint indringend te piepen.
Niet direct een zorg tot paniek want die nacht heeft hij al meerdere malen op schepen om ons heen gereageerd. Dan roept Mark me schor vanuit de kuip, hij leeft dus weer. ‘Alex, kun je even kijken.’
Ik wurm me uit de kooi en steek nog in mijn onderbroek gehuld mijn hoofd door het luik, draai mijn gezicht in de richting van Marks wijzende vinger en voel meteen het bloed uit mijn lichaam wegtrekken.
Aan bakboord van ons komt een enorm containerschip recht op ons afgestoomd, het beeld bevriest op mijn netvlies. Verbijstering, angst en misselijkheid trekken bij de aanblik van de enorme boeg die ploegend door de woeste golven recht op ons af stormt als een stroomstoot door mijn lichaam en zorgt even voor een totale verlamming. Dan springt het lichaam in de overlevingsmodus, adrenaline pompt rond en verdringt de blokade. Pure overlevingsdrang en instinct nemen de controle over het handelen over. Het gevoel is een mix van angst en pure opwinding. Dat schip zou het signaal van onze actief zendende radarreflector toch op zijn scherm moeten zien, dan bedenk ik dat ons actieve baken zelf ook geen alarm afgeeft. Verbijsterd duik ik naar de marifoon en roep het schip op en meld onze positie en scheepsnaam. Geen reactie. Ook niet na herhaalde oproepen. Ik kruip weer aan dek waar Mark en Matthijs uit volle macht trappen en proberen om de boeg van onze waterfiets achter de containerreus langs te sturen. Met de verrekijker speur ik op de boeg naar zijn scheepsnaam, vanuit onze rollende boot is die bijna onmogelijk te ontcijferen.
De harde wind van achteren duwt ons langzaam in zijn vaarwater en maakt het samen met de hoge golven onmogelijk voor ons om uit te wijken. Ik duik weer naar binnen en roep hem nu nogmaals op met zijn scheepsnaam en geschatte koers en positie.
Als ik mijn hoofd opnieuw buitensteek, kan ik op sommige containers ondertussen de firmanaam lezen. Onder de stoeltjes liggen de anticoulision flares. Vuurwerk. Een vonkenregen ontspringt als ik hem ontsteek en in de lucht houd.
Ondertussen trappen Mark en Matthijs door als twee bezetenen, in een moordend tempo alsof er hoog potente benzine door hun benen stroomt, Mark trekt met volle kracht aan de stuurlijn in een poging om achter hem langs te sturen. Het containerschip lijkt voor ons langs te gaan maar het wordt “close”.
Gedachten fluctueren tussen pure angst en een kick van euforie. Testeron en adrenaline gieren door onze aderen. Mark en Matthijs trappen alsof er dynamiet in hun benen zit. De fakkel gaat uit en ik duik opnieuw naar de marifoon, roep het schip weer op.
Nu volgt er wel een reactie, een krakende stem door de luidspreker van onze marifoon slechts een slaperig: ‘Yes I see you, don’t worry, don’t worry, I go in front of you.
Over and out.’
Op mijn vraag daarna of hij ons signaal op zijn radar ontvangt, komt al geen antwoord meer. Verbijsterd kijken we het containerschip na, rollend door de woest schuimende golven terwijl hij een dikke, zwarte streep rookwolken achterlaat uit zijn schoorsteen, tot het opgaat in de nacht. In mijn schedel dreunen alle inwendige alarmbellen nog na op het gejaagde ritme van mijn hartslag. Aan de hemel ver voor ons wordt de onderkant van de wolken verlicht door een breed lichtschijnsel, we vermoeden dat dit licht de gloed is van een grotere plaats in Italië is en richten onze boeg en gedachten daarop.