Ik doe mee!
Een boek over participatie & sociale inclusie vanuit het cliëntsperspectief

'Ik doe mee' is een ooggetuigenverslag van de eerste ervaringen met de participatiewet. Geen chique, wetenschappelijke rapportage of een gelikt verslag van een door de gemeente ingehuurd communicatiebureau, maar het ongecensureerde verhaal van een ervaringsdeskundige die het zat is om veroordeeld te worden vanwege haar sociale positie. Vanuit een feministische visie geeft ze haar onomwonden mening over de wijze waarop vooral de rechten van vrouwen in de lagere sociale klasse opnieuw lijken te zijn gereduceerd tot nul. Om te ontdekken of dat ook écht zo is, vraagt het wel enige moed van de lezer om de pijnlijke levenservaringen van Stella mee te beleven in 'Ik doe mee!'

Stella is 'ervaringsdeskundig' op het gebied van gendergerelateerd geweld, maar ook gediplomeerd hulpverlener. Ze heeft zich na haar beroepsopleiding verder ontwikkeld in verschillende holistische therapieën. De visie op hulpverlening en op mensen in het algemeen, was in de jaren tachtig en negentig heel anders dan nu. Dat is één van de redenen waarom Stella langs deze weg haar ervaringen met u wil delen.

Het toverwoord in de participatiemaatschappij is sociale inclusie. Iedereen moet meedoen. Ze brengen het als een soort privilege. Een eer dat je erbij mag horen. Maar er zit ook andere een toon onder. Een dreigende toon. Het is geen gunst om mee te mogen doen. Maar een plicht.
Dat is een hele rare, dubbele boodschap voor pestslachtoffers die jarenlang, om niet te zeggen levenslang, buitengesloten worden!
Voor pestslachtoffers is meedoen altijd een gunst geweest, die hen niet betrof en in welk lot velen zich uiteindelijk dan maar geschikt hebben. Pesten resulteert in een innerlijke stem die constant in het onderbewustzijn fluistert: ‘Jij bent het niet waard, jij bent toch stom, men moet jou toch niet.’ De stemmen van de kinderen uit de klas, zijn veertig jaar later verandert in de stemmen van politie, woonconsulenten, inkomensconsulenten en sociaal wijkteam.
Is er dan niemand die snapt dat je op een dag denkt: Laat mij maar. Ik wìl niet eens meer deel van jullie “samenleving” zijn?
Deze mensen, die zich dwars tegen alle verwachtingen in terugtrekken uit de maatschappij, zijn de mensen die onterecht voor profiteurs worden uitgemaakt. En daar ben ik er één van.

De jarenlange isolatie die het gevolg is van misbruik en mishandeling, van stigma en gepest door instanties en buren, voelt als een onzichtbare gevangenis. Maar ik leef al zo lang een teruggetrokken bestaan, deels uit zelfbehoud, deels omdat niemand naar me omkijkt, dat mijn gevangenis mijn vrijheid is geworden. De eenzaamheid is veilig. Ik hou van de stilte van mijn schrijftafel bij het raam. Waar alleen de koolmeesjes af en aan vliegen, omdat ik daar wat lekkers voor ze heb opgehangen.