Dat verzin je niet!
In veertig dagen naar Santiago en andere waargebeurde verhalen

De verhalen die Ton Catshoek (1946) heeft geschreven hebben een hoog waarheidsgehalte. Zijn ervaringen in het onderwijs, maar ook tal van andere persoonlijke belevenissen, inspireerde hem deze verhalen te schrijven. Een aantal ervan zijn verschenen in regionale dag- en weekbladen.

Eerder verschenen van hem de romans Hoe? Zo! Schoon Schip en Een onvergetelijk schoolreisje.

Lente

Ik kan het bijna niet geloven, maar het is toch echt waar. Ik heb in mijn tuin een nestje van een merel. Een week geleden zag ik de aanstaande moeder met takjes in haar bek diverse keren in het struikgewas verdwijnen om vervolgens na enige tijd zonder nestmateriaal er weer uit te zien vliegen. Op het eind van de dag kon ik mijn nieuwsgierigheid niet langer bedwingen en ging een kijkje nemen. En ja hoor, op zo'n twee meter hoogte zag ik een nestje in wording. De struik waar het moest gebeuren, groeit tegen de schutting. De volgende dag keek ik door het gebladerte en zag het beestje zitten. Ik kon mijn geluk niet op. Voorzichtig probeerde ik een foto te maken van mijn gevederde vriendin. Het lukte me.
Het weer is vandaag nat, koud en winderig. Geen merel te bekennen. Ik pak een krukje uit de keuken om in het nestje te kijken. Ik word er zenuwachtig van. Ik buig wat takjes opzij en zie tot mijn stomme verbazing twee blauw-groene eitjes liggen. Een warm gevoel komt over mij. Maar waar is het vogeltje? Zij hoort toch op het nest te zitten om de eitjes warm te houden. Open en bloot liggen de eitjes in de kou. Ik maak er een foto van.
De volgende dag is ma merel gelukkig weer present. Eind van de middag laat zij drie eitjes in de kou achter. Ik snap er niets van. Ik maar denken dat een vogel permanent op haar broedsel moet zitten. Niet dus. Maar waar vliegt zij naar toe en waar is pa merel? Het zijn uiteindelijk vijf eitjes geworden.
Het mereltje zit nu regelmatig op haar nest. Door het gebladerte heen zie ik haar zitten. Toch verlaat zij af en toe haar nest. Het mannetje heb ik nu ook gesignaleerd. Het zwarte vogeltje met een gele snavel blijft in de buurt, als het vrouwtje even de vleugels wil strekken.
Ik heb het er maar druk mee. Maar ja, als straks de eitjes uitkomen en het jonge spul gevoed moet worden, is het helemaal een prachtig schouwspel.
Het is 06.00 uur in de morgen. Ik word wakker van een hoop kabaal in mijn tuin. Vogels maken angstige geluiden en schreeuwen constant door elkaar heen. Ik ga mijn bed uit en kijk uit het raam. Ik zie nog net een ekster wegvliegen en ook mijn twee mereltjes neem ik waar. Het zal toch niet. Gehaast loop ik de trap af. In het nestje liggen nog maar twee eitjes. Teleurgesteld, maar ook een beetje boos, ga ik weer naar binnen. Wat een rotvogel. Nog maar twee eitjes. Ik heb ooit eens gelezen dat als een nest eenmaal ontdekt is dan...
De volgende dag is het nestje inderdaad leeg. Weg kijkspel, weg tuinplezier. Ik baal als een stekker, maar hoe zullen pa en ma merel zich voelen?