De val van Anthonie

Koos Dubbelman (Amsterdam, 1955) werkt als docent en coach communicatieve vaardigheden in het hbo. Hij publiceerde verhalen en televisie-scenario’s voor kinderen en leidde lange tijd een theatergroep voor het middelbaar onderwijs. In 2017 publiceerde hij zijn eerste roman: In een lichtblauwe zwembroek.

‘Ik heb ʹt warm gekregen!’, zei Anthonie. Hij trok zijn jas uit en hing die om de rugleuning van een stoel. Oma zette een bord met kadetjes voor ze neer, de helft met kaas, de andere helft met hagelslag.
‘Het begint er al aardig uit te zien’, zei ze terwijl ze de kamer rondkeek. ‘En jullie zijn geweldige verhuizers!’
‘Hebben jullie al die spullen samen in de bus gezet?’, vroeg Anthonie.
Robins oma lachte. ‘Onze buurman heeft geholpen.’
‘Alleen met de zwaarste dingen’, zei Robin. ‘De zware kast moet nog.’
‘Hoe gaan we die doen? Misschien moet er nóg iemand even helpen.’
‘Valt wel mee, die heb ik uit elkaar gehaald. We sjouwen gewoon plank voor plank naar binnen. Zijn jullie niet te moe?’
‘Wie zet die kast dan weer in elkaar?’, vroeg Anthonie.
‘Mijn oma!’, zei Robin trots. ‘Mijn oma kan alles!’
Oma lachte. ‘Niet alles, Robin. Als we straks klaar zijn, moet ik de bus terugbrengen.’
‘Dan laat ik jou mijn kamer zien!’
‘Yep!’, zei Robin met volle mond.

Anthonie en Robin zaten naast elkaar op de rand van het bed in Anthonies kamer. Naast het bed stond een smal bureautje met daarop een glazen pot met kleurige knikkers; de muren hingen vol met grote posters van bulldozers, vrachtwagens en een reusachtige graafmachine in heroïsche poses. Bij de deur stond de grote kast.
‘Ik zal je laten zien wat ik heb’, zei Anthonie. Hij opende het bovenste laatje van zijn bureau. Er lag een katapult in. ‘Daarmee kan ik op duiven schieten.’
‘Zielig.’
‘Ik moet er nog mee oefenen. Het elastiek zit niet strak genoeg. We kunnen er ook mee op bomen schieten. Morgen. Gaan we morgenmiddag naar de Koewei!’
‘Koewei? Een weiland?’
‘Er is ook bos. En een kasteel.’
‘Een echt kasteel?’
‘Helemaal echt. En ontzettend groot.’