Bertus, Cees en anderen
Een verzameling mensen. Typen en typetjes

Je hebt mensen die lijken op niks en niemand. Die zijn volstrekt zichzelf, origineel en apart. Zoals ze zijn. Soms lijkt het alsof de wereld vol zit met bedenkelijke mensen. Maar hé, gelukkig niet! Er zijn veel, heel veel, leuke mensen en typen. Een boek vol, zogezegd. Tijd om enkele voor te stellen. Mensen, met een handleiding en
mensen die lezen als een open boek.

Peter van der Naald (1955) woont in Munein bij Leeuwarden. Verhalen bedenken voor kinderen en volwassenen is zijn leven. Al vanaf dat hij zijn eigen kinderen verhalen vertelde, voorlas en avonturen liet beleven. En ook voor volwassen heeft hij stof tot nadenken. Peter heeft de gave op nuchtere en aparte, eigen manier naar alledaagse mensen en typen te kijken. Om met zijn woordgrapjes en humor te vertellen wat hij ziet. Doodgewone alledaagse dingen in een eigen, soms wat afwijkende, jasje.

De Vietnamese en haar blonde boy waren even in Holland en kookten gerechten van de wereld. Iets anders kan best eens lekker zijn. Hoeft niet direct iets exotisch te zijn en al zeker geen beestenspul wat we hier nergens kunnen kopen. Want ratten en gekookte hond worden hier in de supermarkt niet geduld.

Maar wat dacht je? Oma kon het haar voorgezette voedsel maar matig appreciëren. Al was dat niet het woord wat ze zelf gebruikte. Nee, dat vreemde eten kon ze nauwelijks door de strot krijgen. Te heet, te pittig en vooral te weinig van wat ze gewend was te eten. Ze oreerde dan ook al na de eerste buitenlandse maaltijd: “Nee, geef mij maar een gehaktbal.” Al stond dat ‘oreren’ niet in haar woordenboek. Eigenlijk gebruikte ze een klein woordenboekje. Heel klein. Want over eten stonden er maar weinig woorden in.

Gehaktballen, met als exotische soort een gehaktbal met uitjes er in. Vergezeld van een stamppot met van alles en nog wat. Dat gedeelte, over de van alles en nog wat, was het langste gedeelte van haar woordenschat op eetgebied. Die paragraaf bestond uit een opsomming van groentesoorten. Allemaal heel geschikt voor die stamppot.

Dat er aardappelen gegeten werden, werd niet eens vermeld want dat was kennelijk zo gewoon dat oma daar geen woorden aan vuil maakte. Ja, zelfs vreemd begon te kijken bij het idee dat je ook wel eens een dag geen patatten kon nuttigen.

“Geen aardappels? Wat dan wel?” De opmerkingen die gingen over rijst, deegwaren, noedels, pasta’s en andere eterij, werden afgedaan met slechts een korte zin. “Da’s geen fatsoenlijk eten!” Zo veel onbegrip bij al die buitenlanders over fatsoenlijk eten. Geen wonder dat ze overal op de wereld vreemde ziektes hadden.