Dit boek is zo spannend!!! Ik heb het in een keer uitgelezen. Nu wachten op deel 2!
Samenvatting
Ergens in Libanon 22 november 1966
De zon stond pal boven hem als een overheersende witte vlek aan de wolkeloze hemel. Het deed pijn aan de ogen, zijn lippen waren kurkdroog. Hij zat gehurkt in het zand en zag de Piper sierlijk achter de rotsen verdwijnen zonder veel gerucht. De wind zat noord-west. Hij had mazzel. Bij een struik cholla-cactussen met paarse bloemen, bleef hij staan en keek op zijn uurwerk. Over dertig minuten zou hij er zijn. Hij klom over de rotsen en wachtte een ogenblik. Hij hing zijn veldfles strakker aan zijn gordel, gespte zijn camera’s hoger op zijn borst. Als een panter spurtte hij verder door het mulle zand. Het was stil in de woestijn. Alsof hij alleen op de wereld was. Bij een zwarte rots bleef hij staan. Daar was het kamp. Twee commando’s maakten een praatje. Hun helmen blonken in de zon. Hij voelde hoe de hitte in golven om hem heen wervelde.
Opletten nu.
Over de auteur
Lucie Spileers schrijft leuke sprookjes, zodat de kinderen aan mama vragen om nog eens te vertellen. "Of ik een witte vlinder streel" is haar eerste roman, een beetje historisch, ietsje pikant, uit het leven gegrepen. Veel avonturen heeft ze zelf beleefd, maar de personen zijn fictief.
Productinformatie
- ISBN
- 9789463890687 / 978-94-638-9068-7
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 01-03-2019
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Romans
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 164
- Formaat
- A5
- Illustraties
- Nee
Inkijk
‘Nou, een fijne vrouw,’ zei Alida verlegen, ‘geen dank, hoor, ik ga bij mijn vriendin logeren. Zie, in het keukentje staat een koude schotel. De bakker komt straks met vers brood. Jij weet waar alles te vinden is, hé Adeline. Er is telefoon bij Pieter. Veel geluk, kinderen.’
Ze glimlachte stralend naar de jonge geliefden en strompelde op de krukken naar buiten.
‘Adeline, eindelijk alleen, mijn schat, mijn hart...’
Ali nam het meisje in de armen en kuste haar lang, innig, met gesloten ogen en wild bonzend hart.
Ook Adeline kuste hem vol overgave met zalig, teder gevoel en prevelde aan zijn oor: ‘Zal je geduldig zijn, mijn liefste, ik sliep nog niet met een man.’
Hij nam haar fijn gelaat in de handen en met zijn wijsvingers aaide hij uitzonderlijk zacht over haar wangen, diep in haar ogen kijkend met een onbeschrijflijke blik.
‘Adeline, liefste, het is alsof ik een witte vlinder streel...’
