Irina, de dappere en reislustige muis
Een onbekende wereld heel dichtbij

IRINA is een nieuwsgierige, dappere en reislustige muis. Zij leert de ondernemende egel Karel kennen waarmee zij op reis gaat. De reis begint in Nieuwegein en eindigt in Parijs. Spotje de mug is de onontbeerlijke gids. Hij weet altijd waar iedereen is en weet de weg. Irina maakt veel vrienden waarmee zij prachtige ervaringen deelt. Ervaringen in respect, trouw en onvoorwaardelijke vriendschap. Ze maakt kennis met de economie in haar geboortedorp en leert zelfs een door Karel gemaakt voertuig te besturen. Doorspekt met humor en creativiteit word je meegesleept in een onbekende wereld, heel dichtbij.

Monique Blom woont in Driebergen en werd geïnspireerd tot schrijven door haar nicht die prachtige figuren maakt van stof. Van kabouters tot elfen en van elfen tot muizen. Dit zette haar ertoe aan om er verhalen bij te bedenken en er illustraties bij te maken. Creativiteit en inventiviteit staan bij haar hoog in het vaandel.

Ik ga snel helpen! Ik pak met mijn pootjes het slakkenhuisje van Bram vast en Spoek kietelt het aan het bierpotje hangende achterlijfje van Bram. Het lukt! We krijgen Bram los van het bierpotje.
“Lalalal, slok, slok, lalalal, zo, dat was lekker, jammer dat ik er niet in kan”, lalt Bram.
“Genoeg Bram”, zegt Spoek een beetje boos. “Ik begrijp best dat je na de lange reis die we hebben gemaakt dorst hebt, maar je drinkt veel te veel bier! Dank je wel voor de hulp muisje! Hoe heet jij?”
”Ik heet Irina”, zeg ik.
“Weet je Irina”, zegt Spoek. “We hebben best een lange reis gehad hoor, naar de begrafenis van onze vriendin Bladlady. We hebben vaak onder haar mogen schuilen. Nu is ze er niet meer helaas. Daar zijn wij verdrietig van geworden. We hebben wel een goede reis gehad hoor, en het was erg druk op de begrafenis. De reis duurde lang omdat wij natuurlijk niet zo snel zijn, en Bram stopt in iedere tuin op zoek naar bier! En jij Irina?” vraagt Spoek. “Wat ga jij hier doen in de tuin?”
“Ik ben op zoek naar Henkie de egel”, zeg ik.
“Henkie!” zegt Spoek. “Ja, die kennen wij wel, hij woont nu iets verderop in de hoek. Henkie woont op verschillende plekjes hier in de buurt. Ik weet eigenlijk niet of Henkie altijd alleen in Driebergen is, of dat hij plekjes opzoekt in andere tuinen in andere plaatsen. Als je Henkie nog nooit hebt ontmoet dan moet je wel zachtjes praten hoor, anders wordt hij boos, en zeker als je hem uit zijn slaap haalt! Maar dat zie je vanzelf wel Irina.”
Spoek wijst de hoek aan, en daar ga ik dan!
In de hoek die Spoek heeft aangewezen ligt een berg bladeren. Daar zou Henkie weleens kunnen wonen. Heel voorzichtig ga ik naar de berg toe. Ik moet heel goed oppassen dat het blad niet gaat kraken of ritselen, want misschien slaapt Henkie wel! O ja, en ik moet niet vergeten dat ik heel zachtjes moet praten en niet mag piepen!
Ik ben heel erg nieuwsgierig! Ik ben onder de bladeren en heel voorzichtig kijk ik rond. Ik hoor gesnuif, geknor en geritsel. Zou dat Henkie zijn die deze geluiden maakt? Ineens zie ik stekels, heel veel stekels! Kabouter Blues heeft verteld dat het er wel achtduizend kunnen zijn! En heel veel spulletjes zie ik. Ik ben er! Hier woont Henkie! Er liggen knikkers, punaises, een soort dop, voorwerpjes van stof. Wat zou Henkie daarmee doen? Of zou hij alleen maar spulletjes verzamelen? Henkie is in ieder geval wakker! Dat is voor mij geluk hebben, zo op de dag, toch? Want eigenlijk is Henkie alleen maar wakker als het donker is. Henkie staat op. Jeetje, wat is een egel groot als hij rechtop staat! Hij kijkt mij vriendelijk aan.
“Wat een mooie das heb jij om”, zegt Henkie. “Die zou ik ook wel willen hebben!”