Krijsende nachtegaal
In de duistere wereld van kinderhandel en misbruik, zint zij op wraak

Belle heeft eindelijk haar droombaan gevonden. Als projectcoördinator van een grote goede doelen organisatie reist zij de wereld over, om projecten te selecteren die in aanmerking komen voor financiële hulp. Als ze op een dag er achter komt dat zij als een pion gebruikt wordt in een vuile organisatie, zint ze op wraak. Hulp komt uit een onverwachte hoek, en samen met een nieuwe vriend, een speciaal team en een handje vol lokalen vertrouwelingen, probeert ze zich te wreken. Ze raakt steeds verder verstrikt in het web van leugens, bedrog en de krankzinnige zieke wereld van de kinderhandel waar niets of niemand te vertrouwen is. Lukt het haar om in deze keiharde wereld haar rug recht te houden, zonder haar masker te laten vallen? De lijn tussen werkelijkheid en fictie wordt gevaarlijk dun…

Anja den Hollander (1974) woont met haar man en drie zonen in Werkendam. Als kind vond ze het al heerlijk om boeken te lezen en even helemaal te verdwijnen in het verhaal. Wat begon met opvallend levendig geschreven opstellen op de basisschool, zette zich later voort in luchtige geschreven blogs. Na haar verblijf in een kindertehuis in India, wat een verpletterende indruk had achtergelaten, kwam het boek Krijsende Nachtegaal tot stand. Met de hoop dat het ogen opent en men het hart niet meer sluit.

Nijdig keek ze de man aan. “Dat is niet belangrijk, mijn contactpersoon wil anoniem blijven en daar heeft hij zijn redenen voor, maar hij gaf hoge referenties aan voor uw dessert en ik wil zaken doen. Dus nogmaals, zou ik het dessert mogen zien?” Belle liet subtiel de inhoud van haar tasje zien, waar de grote stapel met honderddollarbiljetten in zat.
De man was duidelijk nog op zijn hoede. “Ik moet toch vragen wie u dit gerecht heeft aanbevolen, anders valt er niets te zien, mevrouw.”
Shit, daar ga ik. Wat moet ik nu zeggen?, dacht Belle. Koelbloedig keek ze de kleine Indiër aan en zei: “Monsieur Frank.”
De man verbleekte bij het horen van die naam en veranderde zijn houding meteen. “Excuses mevrouw, ik moet de laatste tijd op mijn hoede zijn met het dessert. Maar als u door boss Frank gestuurd bent, zal ik u meenemen.” Een paar deuren verder, waar de sfeer met elke deur die open- en dichtging grimmiger werd, begon de man weer tegen haar te praten. “Wat zijn uw plannen, mevrouw? Hoe had u gedacht zaken te doen?”
Waar Belle eerst bang was dat ze met haar vertoning door de mand zou vallen, nam bij het horen van bange kinderkreten de haat en dat rare machtige gevoel het van haar over. “Ik wil eerst de handel zien voor ik een aanbod doe, ik weet de voorkeur van mijn opdrachtgever en hij zal niet blij zijn met zieke afdankertjes waar hij niets aan heeft.” Haar stem klonk koel en zakelijk, streng zelfs. Ze keek de kleine man zo indringend aan dat deze wel begreep dat ze niet voor de poes was.
“Ik geloof dat we elkaar begrijpen, mevrouw. Uw opdrachtgever wil graag vers vlees?”
Belles hart kromp ineen. In gedachten vervloekte ze de man: eikel, hoe durfde hij kleine kinderen zo te noemen? Vals keek ze hem aan en zei: “Ja, ongeschonden en nog lekker strak.” De haat in haar bleef groeien, waardoor ze deze dingen over haar lippen kreeg.