Een zeer aangrijpende roman over moeders die het er niet bij laten zitten dat hun dochters digitaal en in werkelijkheid op een gruwelijke manier worden misbruikt. Geen vrolijk boek, maar heel indringend. De schrijver komt heel dicht bij de moeders, bij de dochters, maar ook bij de dader(s). Vergeven en/of wraaknemen? Lees zelf maar.
Samenvatting
Een boek over wraak en vergeving. Wat betekent het voor je als jouw dochter misbruikt is? Je ziet haar wegzinken in een peilloze triestheid. Je hoort van andere moeders dat een man tientallen meisjes verkracht heeft. Hij is groundsman op jouw tennisclub. Je ervaart gevoelens die je nooit eerder meegemaakt hebt. Je spreekt er met andere moeders van slachtoffers over en zij ervaren hetzelfde. Jullie worden het eens. Eerst willen jullie de vent straffen. De angst bestaat dat gevangenisstraf voor hem een lachertje zal zijn. Samen met andere moeders wordt een plan gesmeed om wraak te nemen op de dader. Daarnaast willen de moeders de crimineel verantwoordelijkheid laten nemen voor zijn daden. In dit boek kunnen we lezen of de vrouwen daarin slagen.
Over de auteur
Jan Bouman is gepensioneerd psycholoog bij het ministerie van veiligheid en justitie. In zijn werkzame leven heeft hij honderden geweldplegers gesproken. Ook de slachtoffers van het geweld heeft hij ontmoet en bestudeerd. Hij heeft zich jarenlang erover verbaasd dat maar weinig daders spijt hadden van hun daden. Het liefst wilden ze hun criminele handelingen vergeten en plannen maken voor de toekomst. De schrijver ontmoet in de gevangenis tijdens een dag waar daders en slachtoffers elkaar ontmoeten een pleger van zware seksuele delicten. De man zelf ontkent dit in alle toonaarden. Hij deed het voor hun bestwil, zegt hij.
Productinformatie
- ISBN
- 9789463890922 / 978-94-638-9092-2
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 13-03-2019
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Romans
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 240
- Formaat
- 16 x 24 cm
- Illustraties
- Ja
Inkijk
Eska begrijpt waar Teina heen wil en zegt: “Maar meiden, dan zijn we hier een patiënt aan het mishandelen. Zijn wij dan ook maar een haartje beter dan die arme afwijkende patiënt zelf? Moeten we die arme zieke man niet meteen losmaken, zijn wonden wassen, schone kleren aan… zijn voeten zalven en naar het ziekenhuis brengen?”
“Kan een kleptomaan zijn drang tot stelen onderdrukken? Kan een Gilles de la Tourette het helpen dat hij zijn toehoorders voor rotte vis uitmaakt? Kan een zwaar gestoorde wat eraan doen dat hij vliegen de vleugels uittrekt, zijn moeder slaat, voorbijgangers steekt?”
Knol is het zat en roept: “Houden jullie eens op trutten! Al dat slappe gezever. Die vent die daarbinnen hangt is geen patiënt, die is niet ziek, die is door en door slecht! Hij weet dondersgoed waar hij mee bezig was. Denken jullie nu werkelijk dat hij niet weet dat het mishandelen en verkrachten van jonge meisjes crimineel gedrag is. Het is een gevaarlijke crimineel en ik zeg bewust niet: een gevaarlijke gek!”
“Ankie ik begrijp dat het jou aangrijpt en dat je woedend wordt. Maar let wel wat die schurk zegt. Hij zegt: ik wil die meisjes helpen, ik ben een soort hulpverlener!”
Het antwoord van Teina overtuigt Knol niet en ze snauwt: “Hij kan mij gestolen worden die hulpverlener! Met zo’n maatschappelijk werker heb je geen kwaal meer nodig!”
De woorden van Knolletje komen bij alle vijf hard aan. Als er al twijfel is over de aard van de netman dan is die nu weggenomen. Echter de samenwerking wordt er niet eenvoudiger op; langzamerhand ontstaat er een kloof tussen de hardliners en de mensen die een wat softere aanpak voorstaan. De kloof wordt steeds duidelijker. Iedereen is ervan overtuigd dat de netman gestraft moet worden, al wordt het woord straffen niet gebruikt.
Ook zijn ze het erover eens dat de straf die de vrouwen hem tot nu toe toegediend hebben te licht is voor de feiten die hij op zijn kerfstok heeft. De grenzen van de mogelijke straffen zijn in kaart gebracht.
Het blijft voorlopig een puzzel hoe ze kunnen voorkomen dat de schurk, mochten ze hem in leven laten, niet rechtstreeks naar de politie loopt om aangifte te doen. Dan worden de dames zelf in het cachot gegooid en dat zouden ze dan onterecht vinden. Soms komt een oplossing na een nachtje slapen.
