Langs wegen die geen mens bedenkt
Ingesloten door ziekte, in de vrijheid gezet door God

Dit verhaal is tot stand gekomen door de behoefte te communiceren vanuit de altijd onverwachte situatie waarin groot verlies geleden wordt. Het beschrijft de diepgang, niet alleen van het persoonlijke gevecht, maar ook het grote verlies van het eigen kunnen. Op fysiek, en nog meer op cognitief vlak. Er is gezocht en gewerkt in een bekend Bijbelverhaal en het boek beschrijft het zeer persoonlijke en intieme gevecht waarin de hoofdpersoon zich voortdurend moet aanpassen aan even vaak veranderende omstandigheden. Belangrijk blijkt dat elke keer het onderkennen van deze moeilijke momenten met vallen en opstaan tot nieuwe inzichten kan leiden: tegenwoordig bekend als overlevings- of compenserende strategieën. De inzet is hoog, de prijs onbetaalbaar!

Etienne Zichterman (1962) is in Suriname geboren en sinds 1969 woonachtig in Rotterdam. Al op jonge leeftijd werd hij door zijn moeder de waarden van de Bijbel en het bidden bijgebracht en op de lagere school ontwikkelde hij een liefde voor boeken. Op latere leeftijd werd de liefde voor het schrijven geboren. Eind 2016 onderging de schrijver twee ingrijpende medische behandelingen, een operatie aan rug en een hersenoperatie. Hartritme stoornissen en daarmee ziekenhuisopnames waren al vaker voorgekomen, maar dit was van een andere orde. Noodgedwongen volgden begin 2017 nog twee andere hersenoperaties. Het leven erna had een dramatische wending gekregen.

De hoofdbewaarder schoot overeind van zijn middagdutje en knipperde verbaasd met zijn ogen. Over zijn woorden struikelend verontschuldigde hij zich voor zijn onbeleefdheid. Niet één maar twéé boden; officieren van de Farao stonden voor zijn neus. Dit moest belangrijk zijn. Èn ze hadden haast, gezien hun snelle ademhaling en bezwete gezichten. Met de hoogste spoed hadden deze mannen zich naar het gevangeniscomplex gerept, hun paarden voor de rijtuigen tot bijna het uiterste gedreven. Hun komst werd voorafgegaan door zes gardisten te paard ter voorkoming van onnodig oponthoud op hun weg.
Zonder plichtplegingen werd hem het verzoek van de Farao meegedeeld, en dat maakte dat de arme man nog nerveuzer werd. “Moet hij met jullie mee?”, vroeg hij verbaasd, en zwaaide intussen met een arm naar een van de aanwezige wachters die het gezelschap naar zijn kantoor had begeleid. “Snel heen, haal hem en breng hem hierheen!” Het ongeduld van de bezoekers was bijna tastbaar en om de sfeer wat milder te stemmen, bood hij de heren ter verkoeling iets te drinken aan, wat werd aangenomen. Echter ontspannen deden ze niet en bleven staan waar zij stonden. Allerlei gedachten gingen door zijn hoofd maar hem schoot niets te binnen wat deze voorbeeldige gevangene in het verleden bekokstoofd kon hebben - behalve - ‘Maar daar zou de Farao zich toch niet mee hoeven bezighouden, of had Potifar toch ?- nee, ook dat kon niet, want had die niet zelf gezorgd dat … ‘Hij kwam er niet uit en zijn overpeinzingen werden onderbroken doordat de wacht arriveerde met de onthutste gevangene tussen hun in. “Hij is niet geboeid?”, vroeg een van de officieren. “Moge de goden ons genadig zijn en ons velen geven die zo voorbeeldig zich handhaven als deze persoon”, getuigde het gevangenishoofd. Na een korte blik op de gevangene geworpen te hebben keken de nieuwkomers gevangenishoofd weer aan. Hij begreep hij de hint: “Neem hem mee, een goede wasbeurt, verschoning en audiëntie uitmonstering” riep hij en klapte daarbij in zijn handen. Het gezelschap moest nog even geduldig zijn.