Mooi!
De manager en het mooie meisje in de supermarkt

Manager Herman de Best heeft een jaar de tijd gekregen om van zijn supermarkt in een klein dorp een succes te maken. Dan blijkt dat de buurtsuper niet alleen een ontmoetingsplaats voor klanten is, maar ook een strijdveld en een broeinest vol verlokkingen en verleiding. Herman houdt alles in de gaten via camera’s. Daarbij gaat het niet in de eerste plaats om winkeldiefstal. Herman heeft een obscure voorliefde voor mooie zestienjarige hulpkrachten.
Maar wat is werkelijk mooi? Een mals sukadelapje, toekijken hoe je oude vader voor het eerst de zee ziet of een optreden van het Koor Zonder Naam?

Cora Leek (1951) woont sinds 2007 in Nieuw Bergen. Na een loopbaan als maatschappelijk werker en vertaalster Italiaans heeft ze zich vooral toegelegd op schrijven. Ze laat zich voor haar verhalen, romans en scenario’s graag inspireren door de dagelijkse gebeurtenissen en ontmoetingen in het Limburgse dorp. Menselijk gedrag is voor haar een onuitputtelijke bron om zich te verwonderen. Zo is bijvoorbeeld de supermarkt een openbare gelegenheid waar de verhalen in de schappen liggen.

‘Ik heb een idee dat veel meer kan opleveren.’
Herman keek vragend naar hem op, al kneep hij zijn lippen afkeurend samen.
‘We zouden een echte proeverij moeten starten. In de winkel, bij de afdeling Vers. Met tafels en stoelen en een menukaart. Daarmee kunnen we onze versproducten veel meer uitbuiten, op alle dagen en niet alleen op zaterdag. Nu mogen klanten soms een hapje gratis proeven en ligt er een stukje fruit voor de kinderen op een bordje. Dat moeten we veel professioneler aanpakken.’
Antoon had zich helemaal laten gaan terwijl hij zijn idee lanceerde. Hij liep druk gebarend heen en weer en likte regelmatig zijn lippen af.
‘We moeten ook de bakkerij, de zuivel, de groenten en het fruit betrekken bij ons aanbod. Ik zie het helemaal voor me: mooi opgemaakte schaaltjes, alles in kleine porties en vooral kleurrijk. Natuurlijk moeten we meegaan met de producten van het seizoen. Dat doen we nu eigenlijk alleen met de grote lappen tekst boven in de winkel waar volgens mij geen hond naar kijkt.’
Al pratend en lopend nam hij de besloten ruimte als het ware in bezit, tot groot ongenoegen van zijn manager. Niet alleen zijn buik was tonnetje rond, ook zijn vingers leken wel worstjes. Herman werd bijna misselijk van de smakgeluidjes die hij meende te horen tijdens het hele relaas. Door de walging die hij voelde voor de gezette chef van de afdeling Vers had hij niet geluisterd naar de inhoud van het vurige betoog. Verbij kwam hem te na. Hij voelde zich steeds kleiner worden en hief zijn handen afwerend op. Gelukkig voor Herman werd hij gered door de bel. In dit geval van zijn telefoon.