Samenvatting
Ad Blauw ontmoet een straatkrantenverkoper. Het blijkt zijn voormalige vriend Edwin te zijn. Ooit een succesvol manager, maar inmiddels berooid en dakloos. Oorzaak van al dit leed blijkt het onbegrip van medisch specialisten, bedrijfsartsen en werkgevers voor mensen met chronische vermoeidheid te zijn. Hij raakte hierdoor zijn baan, zijn echtgenote en zijn hele verdere hebben en houwen kwijt. Ad en zijn vrouw vangen Edwin op, maar als ze van hun vakantie terugkomen blijkt hij spoorloos. Zou hij zichzelf vanwege zijn uitzichtloze situatie iets hebben aangedaan?
Het boek is ook een aanklacht tegen onze verzorgingsstaat. Die houdt soms geen rekening met mensen die vanwege serieuze klachten ernstige beperkingen hebben. Simpelweg omdat er geen 'medisch objectiveerbare gronden' voor die klachten zijn. Noem het gerust een 'systeemfout'.
Over de auteur
Productinformatie
- ISBN
- 9789463891929 / 978-94-638-9192-9
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 12-04-2019
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Romans
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 170
- Formaat
- 16 x 24 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Hij was desondanks op de geplande datum netjes begonnen met één uurtje werken per dag en dat viel hem geenszins tegen. En ook twee uur werken per dag bleek – toen het zover was – nog wel te doen, zij het dat hij zich daarna wel bekaf voelde en dus een uurtje of zo op bed moest gaan liggen. Wel vroeg hij zich toen al af hoe dat over een tijdje zou moeten, als hij geacht werd weer op kantoor te werken. Dus had hij – toen hij bijna halverwege de opbouwperiode zat – die vraag maar eens bij zijn casemanager neergelegd. Van het antwoord dat hij toen kreeg, was hij bijna van zijn stoel gevallen: hij kon toch een bedje in de hoek van zijn kantoor neerzetten, zodat hij op gezette momenten kon rusten? Hij probeerde die man nog het ridicule van diens idee te laten inzien door te zeggen dat hij alleen maar met beademingsapparatuur kon slapen. Hij kon daarmee toch niet voor het oog van alle collega’s in de hoek van zijn kantoor gaan liggen slapen? Echter, zelfs van dat argument was de beste man niet onder de indruk. En dus restte hem na zestien weken geen andere keuze dan een klapbedje te regelen om dat in de hoek van zijn kantoor neer te zetten. Helaas was dat geen succes, want het bedje bezweek in de eerste week al onder zijn gewicht. Iets wat hem niet verbaasde, want dat was iets waar hij zich al veel langer aan stoorde: volgens de statistieken werden we in Nederland niet alleen ouder, maar vooral ook zwaarder en vervolgens hield de samenleving hier op geen enkele wijze rekening mee.