Het tweede probleem

In ‘Het tweede probleem’ stapt de ik-figuur een dag uit zijn dagelijkse routine om zich over te geven aan een trip naar het verleden, meer bepaald naar die fase in zijn leven toen vooral dat tweede probleem zijn handelingen bepaalde. Het is een mijmerende terugblik aan de hand van dagboekfragmenten, die in een continue wisselwerking tussen heden en verleden, getoetst worden aan de huidige situatie. In dit boek wordt de lezer meegetrokken in het leven en de overdenkingen van de hoofdpersoon. Tegelijkertijd nodigen de vele beschouwingen van de ik-figuur de lezer uit over te gaan tot reflectie op het eigen leven en verleden.

Bart De Vleeschouwer is geboren op 8 mei 1966. Na zijn humaniora studeerde hij geschiedenis aan de universiteit van Gent. In het schrijven, heel vaak in de vorm van dagboeken, heeft hij altijd weer een weg gevonden om bepaalde perioden af te ronden en problemen te verwerken. Zo ook in zijn meest recente boekje (zijn vierde dat bij Boekscout verschijnt), waarin hij terugkeert naar een periode in zijn leven waarin onzekerheid en twijfel zijn handelen in belangrijke mate beïnvloedden.

8 Mei, 51 jaar, twee uur en vijftien minuten na datum.

Ontwaken voor een nieuwe dag.

Er zijn toch nog een aantal zekerheden in het leven. Zo is er bijvoorbeeld het feit dat na de nacht de dag opnieuw komt piepen. En aangezien de wetenschap (met een grote W welteverstaan) ons ondertussen met een toch wel vrij grote stelligheid heeft aangetoond hoe dat komt, kunnen we er van uitgaan dat dit (grote rampen uitgezonderd) nog een tijdje zo zal blijven doorgaan.
Er is vandaag bovendien nog een tweede zekerheid die bevestiging zal krijgen. Het feit namelijk dat je, als je het geluk hebt te mogen blijven leven, ieder jaar een verjaardag ziet voorbij komen.
Het is een mooi feest geweest, vorig jaar. Toen had ik eindelijk, als jongste telg van de familie, ook de kaap van de vijftig overschreden. Ik had al van lang voordien aangekondigd en min of meer beloofd om bij die gelegenheid een feest te geven. Het weer was prachtig. Bijna iedereen was er. Mijn moeder niet, natuurlijk. Zij is jammer genoeg niet meer onder de levenden. En ook van de jongelingen waren er een aantal die omwille van andere verplichtingen afwezig bleven. Maar dat heeft de pret niet kunnen drukken. Het eten was lekker. De drank voldoende, voor sommigen zelfs iets meer dan voldoende. En er werden anekdoten verteld waar nu, na al die jaren, mee gelachen kan worden zonder het schaamrood op de wangen te krijgen. Kortom: een echt verjaardagsfeest en een mooie herinnering om op terug te blikken. Al was het tegelijkertijd ook een akelig duidelijk teken aan de wand dat het leven snel en meedogenloos verder loopt.

Maar dat is alweer een jaar geleden.
En op deze nieuwe verjaardag voel ik er niet veel voor om direct op te staan.