Als stilte valt
Euthanasie en wat het doet met een familie

Dit boekje laat je even meekijken in verscheidene momenten van een euthanasieaanvraag tot het werkelijk uitvoeren ervan. Zowel het verwerkingsproces van de hele familie maar ook de vele lacunes in adequate zorgcentra voor personen met N.A.H. (niet aangeboren hersenletsels) worden aangekaart. Dit boekje kwam er vooral omdat de auteur, als psychiatrisch thuisbegeleider in een mobiel team, dagelijks in contact komt met ondraaglijk psychisch lijden, wat veelvuldiger voorkomt dan aangenomen en vaak onzichtbaar/onhoorbaar blijft. Op die manier hoopt de auteur te kunnen aansluiten bij het publiek debat rond een waardig levenseinde bij groot psychisch lijden.

Jasmina Mouchrique (1966) woont en werkt al meer dan 20 jaar in Brussel en studeerde Creatieve therapie. Sindsdien werkt ze in een mobiel psychiatrisch thuisbegeleidingsteam en begeleid daarnaast zowel individuele creatieve therapiesessies als creatief therapieateliers voor groepen (kinderen & volwassenen) in Brussel en Egypte. Meer info over haar activiteiten kun je vinden op haar website www.creatief-art-therapie.be.

I
Asgrijze grauwte in een ziekenhuisbed.
Net veertig en ze wou niet meer.
Een levenseinde nog voor het was opgesoupeerd.
Niet meer dan een Egon Schiele figuur, kil onder de witte lakens waartegen magerte schril aftekende.

Eén lange rochel, een laatste stuiptrekking en dat was het.
Weg was ze.
Verschwunden.
Opgelost in geen tijd, leek het.
Opgestegen uit een zwijgend bed.

II
Het zieltogend hoopje ellende werd de kamer ingereden, de holle ogen in een vreemde hoek gedraaid.
Eén en al knokkels, de huid almaar valer en grauwer, met glazige schimmelschijn.

Zus was nog slechts een schim, schriel als een tachtigjarige, bijna doorzichtig.

Euthanasie, tien letters.
Zoveel letters achtereen waren er al lang niet meer uit die gehavende mond gekomen.
We staarden naar die verkrampte mond, wezenloos.
Woorden te onbevattelijk.
Deleten, en dan enter, weg ermee, alsof het nooit was uitgesproken.