Tonen regen
Voorspel

Wat verbindt een Duitse operazanger, een oudere dame, een jonge Nederlandse vrouw en een geheimzinnige man die door het bos loopt met elkaar? In Voorspel, het eerste deel van de reeks Tonen regen, worden de relaties tussen de verschillende personages al enigszins uit de doeken gedaan. Er blijven ook vragen die pas later beantwoord worden. Want hoe verhouden deze mensen zich tot de Tweede Wereldoorlog en welke rol speelt die oorlog in het hier en nu van Tonen regen? Het lijkt zo lang geleden. Maar waarom heeft het dan nog zoveel invloed op de levens van zovelen?

Zelfs als peuter was ze bijzonder geweest. De eerste jaren van haar leven had ze geen woord gesproken. Artsen en haar ouders maakten zich grote zorgen, maar als heel klein kind had ze al begrepen dat je op moest vallen om aandacht te krijgen. […] Al gauw kwam de zwijgzame peuter tot de ontdekking dat de stilte nog heel andere, onvermoede voordelen had. Het leverde niet alleen de nodige aandacht van je ouders en van anderen in je omgeving op, maar het bood ook een unieke kans om in je eigen stilte ook je eigen unieke wereld te creëren. Die ontdekking betekende een ware sensatie in haar jonge kinderleven. Vanaf nu was alles mogelijk! De dag beginnen als vogel, om, al naar gelang de situatie daar om vroeg, te veranderen in een leeuw, een tovenaar, een treinmachinist, superpeuter … De wereld volledig manipuleerbaar, want je hoefde met niemand rekening te houden, nooit compromissen te sluiten. […] ‘Ik ga stoppen met de pil. Vind je dat geen goed idee? We zijn nu ruim een jaar getrouwd, de tijd is rijp.’ Hij zweeg. Geschrokken. Niet dat het vreemd was dat zij kinderen wilde. Hij had er alleen nooit over nagedacht. Ze lagen in bed, naast elkaar, haar hoofd lag op zijn arm. Gelukkig zag ze niet hoe hij van zijn stuk gebracht was door haar vraag, haar mededeling. Hij ging werktuiglijk door met het strelen van haar haar. Ze kroop dichter tegen hem aan en hij moest de neiging om haar weg te duwen onderdrukken. […] Geconcentreerd, zonder met iets anders bezig te zijn dan met de takjes die onder zijn voeten braken, liep hij voort. Sneller en sneller ging het. Maar hij merkte dat niet, omdat zijn aandacht volledig gericht was op die ene, unieke gewaarwording. Hij vroeg zich niet meer af waar de tocht naartoe ging. Ook niet of er nog andere mensen om hem heen waren. Hij wist dat er andere mensen om hem heen waren, een grote groep mensen zelfs, maar hij had dat met succes weten te verdringen.