Voorkant
Voorkant cover
Achterkant
Achterkant cover

Terug naar het begin
Een adoptieverhaal uitvergroot

Auteur

Sarah Changuna Patel

Uitvoering
Paperback
Genre
Romans
Reviews
4,5 / 5 (7 reviews )
Prijs
20 ,99
Verzending
Gratis verzending in Nederland en België
Levertijd
Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België) (Past door brievenbus)

Samenvatting

Terug naar het begin. René Hoksbergen kon het voorwoord doen. Maarten van Zwieten, van AdoptieAtelier o.a. heeft mij veel emotionele steun geboden. Ik ontmoette hem via LinkedIn. Verder ben ik het Adoptie Magazine en Wereld Kinderen, die mijn boek hebben getoond in hun blad dankbaar voor de publicatie.

Als je iets moedig vertelt, kunnen anderen er ook wat aan hebben! Mijn doel van het boek was anderen vertellen over wat ik gedaan heb om met tegenslag om te gaan, in een opwaartse spiraal te komen, ondanks dat tegenslag vaak zwaar voelt. Omdat ik sociale opleidingen gedaan heb, wist ik heel goed dat mijn boek een verlangen was, een mini droom die ik heb laten uitkomen. Daar is onwijs veel moed voor nodig! Mijn boek is niet gericht aan de personen over wie ik vertel. Het boek is gericht aan mijzelf, mijn kleine kind praat met de volwassene, een helend proces. Noem het schrijftherapie, zelfonderzoek, ontwikkeling en groei.

Het boek heeft een heel ander geluid dan veel andere adoptieboeken. Dit heeft te maken met mijn schrijfstijl. Ik vertel een paar schokkende gebeurtenissen op een zachte wijze. Ik doe dat ook omdat niemand een klier is voor zijn plezier.

Over de auteur

Ieder mens is als een planeet.
Een wonder en zo vol van geheimen,
over gedrag en wat ons drijft.
Samen met elkaar vormen wij een heelal.

Sarah Changuna Patel is een vrouw van veertig en kijkt graag terug op haar leven tot nu toe. Ze wil graag leren omgaan met de antwoorden die er niet zijn, zelfs niet in de sterren. Ze is wijs genoeg om een diepteduik te maken, want diep onder water zijn de mooie vissen. Haar verhaal gebruikt ze om de wereld mee te geven hoe zij alles ervaren heeft. Vooral vanuit een diep besef dat de wereld altijd mooier is dan je denkt. Ze schrijft brieven naar zichzelf waarin ze oog heeft voor de nurture en de nature. Hierin komt ze oog in oog te staan met leegtes en confrontaties. Oog in oog met de afwezigheid van liefde en de aanwezigheid van liefde.

Productinformatie

ISBN
9789463890717 / 978-94-638-9071-7
Uitgeverij
Boekscout
Verschijning
25-02-2019
Taal
Nederlands

Genre
Romans

Uitvoering
Paperback
Pagina's
178
Formaat
A5
Illustraties
Nee

Inkijk

“Mama, ben je alleen?” Je schaamde je ervoor. Je dronk weer even verder, liet haar tepel los, keek haar aan en pakte de tepel voorzichtig weer vast. Je ogen worden nat.

De melk in haar borst raakte op, nog even de laatste druppel. Je lippen laten haar los. Haar tepel doet pijn. Alles deed pijn. Als je haar loslaat, hoor je haar vloeken. Je hoort de letters. Je schrikt er erg van. Je kon geen bloemen aanreiken, de ziekenhuiskamer was kil en koud. De volgende keer, wanneer je weer bij haar zou drinken, zou je haar bloemen aanreiken.

Je wilde de volgende keer je moeder troosten. Nu met je eigen woorden. Je hartenstem sprak: “Mama wees gelukkig, alsjeblieft.” Je voelde dat zij niet gelukkig was. “Mama je verdient geluk. Jij moet het zelf doen. Kom zelf uit de put. Als je dat doet, heb je gewonnen. Hoe vaak je ook slachtoffer zult zijn. De kracht van een mens. Van een vrouw.” De titel van een boek dat je later nota bene van haar krijgt.

De tijd verstrijkt. Je bent in het huis van je oma, de plek waar je ook was toen je nog niet geboren was. Je hoort immers de klanken van potten en pannen, de stem van oma. Er is geen lucht. De kamer gaat stinken. Je moeder was afwezig. Soms kwam ze even aan. De tijd verstrijkt en is voor jou als een vijand. Als een plaaggeest.

Een baby heeft geen tijdsbesef. Je hebt geen klok, geen bedje en geen knuffel. Een baby leert over het begrip tijd, onder andere door zorg en liefde. Tijd voor bad. Tijd voor knuffelen. Tijd voor slapen. Tijd voor visite. Tijd voor eten. Tijd voor ronddragen. Tijd voor neerleggen. Tijd voor elkaar aankijken. Tijd voor woordjes. Tijd voor bewonderen. Tijd voor een streling. Tijd voor een liedje. Tijd voor een kusje. Tijd voor troosten. Tijd voor een lachje.

Dan ben je twee maanden en er is geen roze te zien. Geen roze tule of rozenwater. Nog steeds ben je niet gewassen. Je stinkt. Zuur. Alles jeukt. Naast je stond iets blauws. Je bent vast een jongetje. Een mand met doekjes. Die blijven in het mandje. Een babyblauw mandje.

Het was bloedheet. Er schoof ergens een rat onder de vloer van het huis door. Gewoon bij daglicht. Je hoort het. Had hij het ook warm? Jij was niet ver bij die rat vandaan. Je weet dat ze in de nacht wel eens bij je kwamen kijken. Even kijken hoe dat baby’tje daar ligt. Zoet en zielig tegelijk. “Wat zijn mensen ratten” dacht de rat, denk ik.

Er werd stevig over je geroddeld. Als mensen roddelen voel je dat feilloos aan. Alsof er iets in de ruimte verandert wanneer jij binnenloopt. Alsof de ruimte dan minder veilig is. Je hele familie sprak over je. Niet omdat je zo lief was.
Het duurde niet lang of er was feest. Er was namelijk een andere en goede baby die huilde. Je oma zag je nooit, dus ook haar dikke buik niet. Een baby kijkt nog niet om zich heen. Baby’s zijn als een spons. Ze nemen alle informatie op. De voelsprietjes zijn als oogjes en oortjes.

Er was een feest voor het kleine kindje georganiseerd, omdat zij geluk bracht. Er kwamen veel mensen. Deze genodigden wisten niet van dat kamertje waar jij lag te vergaan. Waarschijnlijk hadden ze jou verstopt in een ander huis. Het rook anders. Soms liep er iemand door dat huis, maar niet bij jou. Helaas. Stappen stierven bij je weg. Ach, men was je vergeten. Dat kan natuurlijk best, met al die mensen. Dan raak je het overzicht kwijt. Daarom is tellen van mensen altijd zo belangrijk. Weten wanneer er iemand mist. Na het feest, als iedereen vertrokken is, ben je weer dichter bij haar. Het gehuil en gesmak van je tante klinkt schattig. Je wilt niets liever dan naar haar toe. Je wilt jezelf voorstellen. Uitleggen dat er iets niet klopt, zodat zij ervoor zal zorgen dat het goed komt. Je kijkt naar de deur waarachter zich het leven van je opa en oma afspeelt. Je tilt je hoofdje op en kijkt. “Hee, je kunt je hoofdje optillen”, denk je even. Die gedachte verdwijnt. Tijd verstrijkt.

Dan ben je zes maanden. Opnieuw hoor je de goede babytante. Jij wilde duizend keer naar die baby toegebracht worden. Zij wilde, op haar beurt, duizend keer naar jou toe gebracht worden. Zal je tante het in haar toekomst minder moeilijk gaan vinden als mensen in haar nabijheid pijn lijden? Is dat háár bagage? Zal ze iets overgehouden hebben aan die tijd, aan het toezien van jouw lijden?

In je verbeelding reikte je je handjes naar haar. Geen spierkracht. Hoe vaak zal je babytante niet haar handjes naar jou gereikt hebben? Een baby huilt zacht en doordringend. Hoe vaak zal je tante, voordat ze aan de borst ging van haar moeder, gehuild hebben met de gedachte “ík heb geen honger, ík heb naastenliefde en ík stop pas met huilen als ik mijn nichtje mag troosten?” Je oma was druk bezig in huis. Ze kookte eten, deed de was en verzorgde je tante. Gaf haar wel aandacht.

Reviews (7)

Uw email wordt enkel gebruikt voor overleg over de betreffende review

Wordt getoond bij de review

Geschreven door J.Galama op 16-05-2020
Een prachtig boek over adoptie. Het is een zeer persoonlijk verhaal wat je meevoert in alle emoties die erbij komen kijken wanneer je geadopteerd bent. De kwetsbare persoonlijke verhalen worden afgewisseld door prachtige gedichten die je meevoeren en die de essentie van adoptie weten weer te geven.
Geschreven door A. Jansen op 18-06-2020
Terug naar het begin geeft je een kijk in de binnenwereld van een geadopteerde vrouw die hier haar hele leven
al een weg in probeert te vinden. De brieven die ze naar zichzelf schrijft zijn vol met emoties en raken je als lezer meteen
Het laat je een andere kant van adoptie zien en vooral de emotionele en beladen kant en het gevecht wat daaruit voort komt.
door Koosje op 10-09-2020
Een goed boek voor hulpverleners, coaches, therapeuten, woonbegeleiders, juffen en meesters. Ook voor adoptiewerkers. Het boek gaat over omgaan met levenservaringen. Deze geadopteerde durft alles te benoemen waardoor het boek bijna een handboek is geworden. Iedereen die denkt dat je adoptie al kent....lees dan ook juist dit boek
door Desiree op 09-10-2020
Een eerlijk verhaal, geschreven door een vrouw die niet bang is om haar kwetsbaarheid te tonen! Hoewel ik niet geadopteerd ben maar wellicht wel omdat ik (net als velen met mij) het nodige heb meegemaakt vind ik veel herkenning in dit boek als het gaat om gevoelens en het ervaren van het leven met zn ups & downs. De metaforen die gebruikt worden, zijn fantasierijk, doch treffend! Met her en der een sprankeltje humor maakt het geheel niet te zwaar en de tips zijn voor velen denk ik (ieder op zijn eigen manier) een bron van inspiratie.
door Jeroen Zwaal op 11-01-2021
Het boek heeft me op een heel bijzondere manier weten te raken. Ergens diep in mijn kern. De confrontatie met het ware zelf.. het werd echt even spannend halverwege in het boek én in mij.

Ik lees veel herkenning. Ik had gedacht dat de herkenning vooral zou zijn in het thema adoptie, omdat de broer boven mij ook is geadopteerd. En tuurlijk heeft dit boek me meer zicht gegeven op zijn achtergrond. Maar veel
meer haal ik er mijn eigen proces uit. Die van een hoogbewust en gevoelig mens zijn. Opgroeiend in een verstrikt gezinssysteem.
Dan is dit boek een verademing om te lezen. De beeldspraak, de meerdere perspectieven door de gekozen vorm. In mijn optiek is dit een mustread voor mensen die willen leren hoe diep transgenerationele overdracht doorwerkt in ieder wezen. En hoe dit bij adoptie nog meer nadrukkelijk aanwezig is. En hoe iemand die zo'n verwaarlozing achter de rug heeft toch zo mooi kan uitgroeien tot een prachtig mens die zoveel te bieden heeft aan zichzelf en aan anderen. Heel hoopvol en krachtig.

Ik heb één punt dat ik iets minder vond. Waar het boek bijna magisch begint eindigt het in realisme dat net te veel bij de schrijver zelf lijkt uit te komen. Een soort uitleg over de naam leest als een verantwoording en als brug naar de werkelijkheid. Dat vond ik na zulke mooie magische woorden een draai die voor mij net niet uitpakte als waar ik op had gehoopt. Dus wie weet is dit een aanbeveling voor een vervolg deel? Skip de verantwoording en vlieg verder in deze wonderbaarlijke vertelling. Aan de grond ben je toch al lieve schrijver van dit ontroerende levensverhaal.

Alles geluk gewenst en dank je wel voor zo intiem dit verhaal met ons te delen. Het voelt als het lezen van iemands dagboek. En dat is een heel persoonlijk goed. Karma geeft en neemt. Ik hoop dat je nog eindeloos lang terugkrijgt wat je hebt gegeven.
Geschreven door Hester op 30-06-2021
"Er was eens een klein meisje dat vergeten in een hoekje lag van het huis waar ze was geboren. Niemand stilde haar honger naar eten, aandacht en liefde. De enige waarvan ze wist dat die haar op een dag zou omarmen, was de dood en zelfs die leek geen haast te hebben. Zo regen de dagen zich aaneen, tot er op een dag een man en een vrouw op de stoep stonden. Het kleine meisje had deze twee mensen nog nooit gezien, maar ze deden wat haar eigen familieleden nooit hadden gedaan: ze wasten haar, namen haar op schoot, gaven haar eten, drinken en een nieuw thuis. Eindelijk was ze niet meer alleen, want nu had ze een pappa en een mamma, broertjes en zusjes. Ze voelde zich veilig en geliefd, maakte vriendjes en vriendinnetjes en de pijn uit haar babytijd loste bijna op in haar nieuwe, liefdevolle leven.
Toch voelde ze af en toe het verlangen te weten waar ze vandaan kwam, wie haar biologische moeder was en waarom ze was afgestaan. Gelukkig kreeg ze goede hulp bij haar zoektocht en toen ze haar biologische moeder uiteindelijk vond, vielen ze elkaar huilend in de armen. Het meisje vond antwoorden op al haar vragen en bouwde met haar biologische moeder een warme band op.Ze leefde nog lang en gelukkig met al haar familie."

Op deze manier zou adoptie verlopen als het een sprookje betrof, maar de schrijfster van dit boek laat duidelijk zien dat adoptie allesbehalve een sprookje is, dat het eenzaamheid met zich mee kan brengen en vragen kan oproepen, die bij lange na niet altijd een bevredigend antwoord vinden. De leegte die adoptie blijkbaar oproept, is mooi weergegeven in de metafoor van een schilderij dat door Charlotte, de hoofdpersoon uit het boek, wordt schoongemaakt met chloor, waarna er op het doek witte plekken ontstaan. Die plekken vertegenwoordigen haar voorgeschiedenis, haar wortels en haar prille begin, waar haar adoptiefamilie, hoe liefdevol ook, geen deel van uitmaakt. Een andere mooie metafoor komt uit "het land van vroeger", van Kinderen voor Kinderen:
Ik voel me soms een beetje als een boom die is verplant
En die, al groeit 'ie door in vreemde grond,
Blijft treuren om het bos waarin hij stond."

Alleen al de songtekst van het liedje bezorgt me kippenvel, net als het boek, waarin Charlotte met veel vragen over haar adoptie te kampen heeft. Gelukkig is daar Changuna, die haar bij de hand neemt en al haar vragen onomwonden, maar liefdevol beantwoordt. Als lezer bekruipt me aanvankelijk de vraag wie Changuna is en hoe ze alle antwoorden weet, maar al snel verdwijnen mijn vragen over Changuna's identiteit naar de achtergrond, geboeid als ik ben door Charlottes levenspad, dat me voert langs alle vragen die haar adoptie in de verschillende levensfases oproept, vragen waarvan sommige misschien horen bij geadopteerd zijn, terwijl andere mogelijk universeel zijn voor de mens. Ik ben benieuwd wat andere geadopteerden herkennen in dit verhaal.
Hoe dan ook, ik vind het indrukwekkend om mee te maken hoe Charlotte, hoewel ze worstelt met haar adoptie en identiteit, steeds meer van zichzelf leert liefhebben. Dat laatste gun ik haar van harte. ?
door René Hoksbergen op 26-07-2021
Nog niet eerder kwam een boek uit met brieven, die geadopteerde aan zichzelf schrijft
en die briefsgewijze worden beantwoord. Een boek met gedichten die literaire kleur geven
aan deze brieven en aan de gedachten van de schrijfster over het leven. De brieven helpen
Sarah om eindelijk trachten af te sluiten wat allemaal in haar leeft.
De nu veertigjarige Sarah, geboren in Suriname, deed negen maanden over het
samenstellen van haar levensverhaal. Een verhaal dat bijna als een roman leest. Maar dan wel
een roman met typische hoogtepunten, Sarah's gezin en de relatie met haar adoptieouders, en
vooral intense dieptepunten. Die beginnen al bij haar veertienjarige door een Hindoestaande
buschauffeur verkrachte moeder. Dan als kind niet door het gezin van de moeder te worden
geaccepteerd en in zwaar verwaarloosde toestand te worden weggedaan, aan Nederlandse
ouders die in Suriname werken en enkele jaren later naar Nederland verhuizen. Het is prachtig
hoe ze dit beschrijft: „Je oma gaf het blauwe wasmandje aan je adoptiemoeder. Later zou je
erover dromen. Dromen over dat je oma je had gepakt alsof je een lege beker was. Je zou je
afvragen wat zij heeft doorgemaakt bij het weggeven? Je wist niets van haar te hoge
bloeddruk en ook niet dat die meteen na het weggeven al gezakt was. Je biologische moeder
was niet in de buurt. Je Nederlandse moeder pakje jou aan. Ze pakt ook het blauwe mandje
met wat spulletjes erin. Hopla, nu pas was je in goede handen. Veilig. Doodop. Je leven wordt
een verrassing." (p. 59).
Als ze 15 is, ziet ze haar Ssurinaamse familie weer. Ze heeft bij herhaling contact met
haar bio-moeder en ze begint meer van haar enorme worsteling en verdriet te begrijpen.
Sarah laat onthullend zien hoezeer ze zelf worstelt met het leven, met relaties, haar
achtergrond en tegelijk de grote verantwoordelijkheid die zij voelt over haar twee kinderen.
Zoals dit voor veel auteurs geldt, lucht het haar op, om die zeeën van gedachten over
haar leven aan het papier toe te vertrouwen.
Het is daarmee een boeiend en ook bijzonder boek geworden. Diep van inhoud en
waarschijnlijk voor veel geadopteerden herkenbaar. Het doet verlangen naar zo'n tweede
openhartige openbaring van een leven.