Tot de dood ons niet meer scheidt
Hoe het sterfbed moeder en dochter dichter bij elkaar brengt
- Prijs
- € 18 ,50
- Verzending
- Gratis verzending in Nederland en België
- Levertijd
-
Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België) (Past door brievenbus)
Samenvatting
Midden in de nacht gaat de telefoon van Reza. Haar moeder is met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Ze twijfelt, maar gaat erheen, ook al hebben ze elkaar meer dan tien jaar niet gezien. Eenmaal in het ziekenhuis ontdekt ze dat haar moeder een vergevorderd stadium van borstkanker heeft en door de uitzaaiingen in haar hoofd praktisch in coma ligt. Er rest Reza niets anders dan af te wachten of ze nog wakker wordt. En ondanks dat dat niet gebeurt, maakt Reza in die laatste dagen meer contact met haar moeder dan in hun hele leven daarvoor.
Over de auteur
Dymphna Elisanne is van huis uit copywriter, maar schrijft ook gedichtjes en verhalen. In deze novelle heeft zij haar fascinatie voor mooie, bijzondere en soms pijnlijke familieverhalen centraal gesteld. Vooral sinds ze zelf moeder is, is ze veel bezig met wat je vanuit je eigen opvoeding bewust maar ook ongewild doorgeeft aan je kind. In het verhaal van Reza heeft ze dit thema uitvergroot.
Productinformatie
- ISBN
- 9789463892292 / 978-94-638-9229-2
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 26-04-2019
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Romans
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 92
- Formaat
- A5
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Ik vraag me af of ze weet dat ik er ben. Of ze iets hoort, of voelt. Zou ze wíllen dat ik er ben? Of zou ze denken dat ik er alleen maar ben om zeker te weten dat ze doodgaat? Mijn gedachten worden onderbroken op het moment dat een verpleegkundige de kamer binnenkomt. Ze checkt het infuus, draait ergens aan en krabbelt wat op een schema dat op het nachtkastje ligt. Tussendoor werpt ze een vluchtige blik op mij. ‘U bent zeker haar dochter? U lijkt zo op haar.’ Het klinkt warm en vriendelijk. Ondertussen pakt ze haar pols en checkt de hartslag op haar horloge. ‘Ze is ver weg’, zegt ze. Langzaam knik ik mijn hoofd. Ze kijkt even naar me, schrijft nog gauw iets op, trekt de deken recht en gaat weer op weg naar buiten. Ik voel hoe ze in het voorbijgaan haar hand op mijn schouder legt. ‘U moet gewoon lekker tegen haar aanpraten, hoor. De kans is groot dat ze u hoort en een bekende stem kan heel geruststellend zijn.’ Dan loopt ze door en als ze de deur achter zich dichttrekt, lijkt het of een van de handen in het bed iets beweegt. En terwijl ik daar gefocust naar blijf kijken, vult een overweldigende stilte de kamer.
Reviews (10)
Ik kijk uit naar een volgend boek van Dymphna!
Bizar dat me een soortgelijke situatie is overkomen amper een week nadat ik het boekje had uitgelezen. Het verhaal heeft me wat extra steun gegeven.