Een bloemrijke geschiedenis deel II

Je wilt zo helder mogelijk etaleren wat je allemaal onderweg zag. Je kwam zoveel moois, zoveel soorten en variëteiten, dus idem dito kleuren tegen. Prachtig! Je reisde van hot naar her; sjouwde je een slag in de rondte en was voortdurend onderweg. Je at en sliep op de gekste plekken, maar toch… je zou het best nog wel eens over willen doen!

Al die geurige en veelkleurige gewassen - met zo veel plezier bevlogen door nijvere bijen – leverden ons het zaad, het bloemzaad op.
Je leefde in en reisde door een indrukwekkende wereld van bloem en plant; een weelde aan schone schittering. Kortom diversiteit op grote schaal. En ik ging met sjeu, in dienst van bloemzaad-producerende bedrijven, al deze bloemetjes achterna.
Overal brachten we onze kleurrijke spullen onder ter vermeerdering. Veel van deze landen waren tot 1989 vertrouwd geraakt met het ‘hamer & sikkelsymbool’. DDR, Polen Hongarije, Servië en Bulgarije. Vervolgens zoefden we – met aantrekkelijke reisstops - heel Italië door en scheepten we in voor de Malta Archipel. En meer nog…

Al sinds zijn prilste jeugd heeft de schrijver te maken met bloemen en planten. Hij zwierf in vele landen om bloeiende velden te bekijken en de bloemen te beoordelen. Ook zijn opleiding was toegesneden op het bloemzaadvak. Zijn belangstelling ging vooral uit naar het selectie- en kweekwerk. Regelmatig werden echter ook andere vaardigheden van hem gevraagd. Pas toen hij letterlijk niet meer zo goed uit de voeten kon kreeg hij de kans om zich op z’n grote liefde te concentreren. Vijf jaar lang… onderzoek, zaaien, opkweek, (terug)kruisen, lijnen opzetten, oogsten en de resultaten vastleggen. Heerlijk! Samenvattend: volstrekt van alle facetten genoten.

We sliepen die nacht in Hôtel zum Bär – eigenlijk wel aardig, niets te klagen – maar wel gevoelsmatig een flinke stap terug in de tijd. Even wennen maar zeer zeker bijzonder en interessant om dit mee te maken. We hebben ’s avonds in ons hotel gegeten, ergens anders een vorkje prikken was niet toegestaan. Ja en dan komt het, je bent zo gewend dat alles wat op de menukaart staat ook kan worden besteld, althans op een enkele uitzondering na, toch?
En de Speisekarte was qua samenstelling alleszins uitnodigend, maar verschillende gerechten konden niet worden klaargemaakt omdat er, voor de bereiding onmisbare, ingrediënten bleken te ontbreken. Nou ja, even niet op letten. Volgende keer beter.
Wel konden we worden vergast op een twee- of drietal eenvoudige basisgerechten Schnitzel Natur, Schnitzel mit… en nog eens Schn… nein Eisbein.
Dus Eisbein* mit Sauerkraut bestelt. Lekker hoor. De varkenspoot was op een enkel haartje na goed onthaard, het vlees was mals en de zuurkool zuur. Wat wil een mens nog meer? Samen met een goed en smaakvol glas Radeberger bier was het prima uit te houden.

*Eisbein of Knöchla, de vlezige voorpoot van het varken. Het vlees is zacht en aromatisch, maar vraagt een lange gaartijd; het vlees moet makkelijk loslaten van het bot.

Toch werd je op een of andere manier ervan weerhouden om je in vreugde en vrolijkheid uit te leven. Je gedroeg je ingetogen, niet aanstootgevend, onopvallend.
Dat je westerse kleding droeg was al opzichtig genoeg en je had eigenlijk het gevoel dat je alleen al door deze afwijkende outfit ergens tegen zondigde. Zeker opvallend was dat alle heren daar nogal op elkaar gelijkend – als het ene ei op het andere - waren gekleed. In het bijzonder waren het de jasjes, windjacks of hoe ze ook mogen heten, die niet opvielen. Ze waren allemaal precies gelijk qua model en stof en varieerden alleen in de kleuren donkergrijs of iets minder donkergrijs met soms een uitschieter naar donker beige.
Echt waar, zelfs een nipt gevoel van… ongedwongenheid of speelruimte ging achter slot en grendel. Later met meer ervaring werd je wel wat losser, maar in het begin voelde je je toch echt wel bedrukt, onvrij, gebonden.