Winnen of leren
Op jonge leeftijd (over)leven met PTSS: depressiviteit, anorexia en zelfbeschadiging.

Ik was jong. Ik was elf toen het begon.
Ik was al een perfectionist, iets wat me zwaar gespannen maakte omdat ik op school alles perfect wilde doen.
Het was echter nog redelijk normaal.
Tot ik tweemaal werd aangerand, tot ik werd verkracht.
Tot dan was het normaal.
Daarna was er niets meer over van mijn leven.
(Over)leven.
In mijn boek lees je hoe ik dat doe,
of hoe ik dat in ieder geval probeer.

Noa Pothoven (2001) is geboren in Arnhem en woont samen met haar broertje en zusje bij haar ouders. Al vanaf jongs af aan is Noa dol op schrijven. Ook heeft ze een grote passie voor dieren, met name voor cavia’s.

Al vanaf haar elfde levensjaar heeft Noa veel naars moeten doorstaan. Ze doet nog steeds dagelijks haar uiterste best om te (over)leven.

Ik open moeizaam mijn ogen. Een ziekenhuiskamer, allemaal mensen rondom mijn bed. Ze vallen snel weer dicht. 
Ik snap niet wat er aan de hand is

‘Hé, daar ben je weer,’ zegt een stem zacht. Ik knipper tegen het felle licht, en hou daarna mijn ogen lichtjes geopend. De stem is van mijn vader. Mijn ouders zitten aan mijn bed.
‘Wat is er aan de hand?’ vraag ik.
‘Je hebt in coma gelegen. Gister en vandaag. De medicatie voor het coma werkte niet goed, je had veel te veel nodig, en dus hebben ze je nu al wakker gemaakt,’ zegt mama.
Ik hoest en rochel. Slijm in mijn longen, een slang in mijn neus.
‘De dokter komt zometeen nog een keer.’
‘Hoe bedoel je, nog een keer?’ 
‘Je was al even wakker, maar ze dacht al dat je dat zou vergeten.’
Mijn ogen vallen weer dicht.

‘Hee.’
De kinderarts wandelt de kamer binnen. Ik glimlach en groet terug.
‘Je zult wel veel denken…’
‘Jup.’
‘Er is een groot overleg geweest vandaag. Daar zaten ook kinderintensivisten bij, en die protesteerden hevig toen ze hoorden hoeveel medicatie jij nodig had om rustig te blijven. Je bent twee keer wakker geworden tijdens het coma, waarschijnlijk omdat je lijf al zoveel medicatie gewend was. En dus hebben we besloten om je vandaag al wakker te maken. Je moet nog wel een tijdje in het ziekenhuis blijven, aan het infuus en aan de sondevoeding. Als je dat weigert, zal je naar een plek gaan waar ze je vast kunnen binden aan het bed,’ zegt Fenna. ‘Bij dat overleg zat ook jouw psychiater en jouw behandelcoördinatoren. Hoe gaan we nu verder? Waar ga je heen als je lichaam weer kan functioneren?