De Sneeuwgeest

Lotte gaat met haar ouders en broertje op skivakantie naar See in Oostenrijk. Ze heeft in de krant gelezen dat er in dat dorp steeds kinderen worden vermist en dat vind ze eigenlijk wel een beetje eng. Toch heeft ze heel veel zin in deze vakantie. In haar skiklas ontmoet ze Merel en Milan. De drie kunnen het al snel goed met elkaar vinden en besluiten om na de skiles samen terug naar het dal te skiën. Als ze aan het eind van de dag nog niet beneden zijn, maken hun ouders zich erg ongerust. Waar zijn ze gebleven en heeft het iets te maken met alle eerdere verdwenen kinderen?

Lynn Stoffers (2008) woont met haar ouders en broertje in Heemstede. Ze schreef in de kleuterklas al verhalen waar haar juf leuke boekjes van maakte. Haar verhalen werden steeds langer en na het behalen van haar typediploma kreeg ze echt de smaak te pakken. Lynn deed veel inspiratie op tijdens haar skivakantie naar Oostenrijk. Hieruit ontstond haar eerste echte boek, 'De Sneeuwgeest'.

Zo, daar waren ze dan; onder aan de steile piste. De skiles was afgelopen en Lotte, Merel en Milan konden vanaf daar samen verder skiën naar het dal. "Kom!" zei Milan. Daar gingen ze. "Joepie!" riepen ze alle drie.
"Kijk", zei Lotte. "Het is blauw tussen de sneeuw, wat mooi. Wat zou dat zijn?" "Misschien is het wel het ijspaleis van een sneeuwgeest", zei Merel. "Wat is een sneeuwgeest?" vroeg Milan. "Geen idee. Ik heb het zelf verzonnen." Ze skieden langs het restaurantje. Lotte noemde dat altijd ‘De Indiaan’, omdat het er van binnen uitzag als een Indianenkamp. "Hier gaan we een keer met onze ouders eten en drinken", zei Lotte. "Ja, leuk", zeiden Merel en Milan.
Ze skieden langs de ingang van de rodelbaan die gesloten was. "Jammer dat de rodelbaan gesloten is", zei Milan. "Gelukkig is hij gesloten. Dat ding is levensgevaarlijk. Er stond een keer in de krant dat iemand van het sleetje was gegleden en in het dal was gevallen. Die is naar het ziekenhuis gebracht met de helikopter, maar die is daar overleden", zei Merel. "Oh", zei Milan. "Laten we er dan maar snel langs skiën", zei Lotte.
"Weten jullie dat hier vaak kinderen vermist worden?" vroeg Lotte. "Nee", zeiden Merel en Milan.
En toen gebeurde er iets verschrikkelijks. Terwijl ze verder over de piste naar beneden gleden, vielen ze plotseling alle drie tegelijk in een gat. "Help!" riepen ze.
Toen vielen ze op een keiharde grond. Hun ski’s waren uitgegaan door de knal en hun stokken lagen overal op de grond. "Waar zijn we?" vroeg Milan zich hardop af. "Geen idee", zeiden Lotte en Merel. "Waar zijn we beland? Wat is dit? Wat is dit voor spul?" vroeg Milan.
"Milan, ik weet niet of je het doorhebt, maar dit is ijs", antwoordde Merel. "Oh", zei Milan. "Hm… wat moeten we doen? Dit lijkt wel op een doolhof. IJs… overal ijs. Wat heeft dit te betekenen?"
"Wie is daar?" klonk plotseling een hele harde stem.