Kampverhalen
Joods meisje in een Jappenkamp

De gelukkige jeugd van Marianne Bruinvels-Bakker eindigt in 1942, wanneer de Japanners Java binnenvallen. In eenvoudige woorden vertelt Marianne over angst, gevangenschap en honger. Dit is het waargebeurde verhaal van een jong Joods meisje dat probeert de Japanse bezetting te overleven onder de tropische zon.
Deze ontroerende verhalen kunnen afzonderlijk of als een volledig boek gelezen worden. Ze zijn geschikt voor kinderen vanaf tien jaar en hun ouders.
Bijna 75 jaar later draagt Marianne deze verhalen op aan Nederlandse kinderen en kleinkinderen van overlevenden van de Tweede Wereldoorlog.

Marianne Bruinvels (1935) heeft een boek met columns geschreven (2000), een novelle en een roman. Na een loopbaan als lerares, moeder en grootmoeder wijdt ze zich aan het vertellen van haar Kampverhalen aan kinderen en andere lezers van over de hele wereld. In de loop van de jaren hebben vele honderden kinderen ademloos naar haar verhalen geluisterd. Marianne vertelt hun ieder klein detail en staat altijd open voor nieuwsgierige vragen.

Haar moeder en zus waren al op en druk met het schoonmaken van hun slaapplek. Zij feliciteerden Marianne en kusten haar op haar wang. Ze was nu tien jaar oud. Haar zus gaf haar een tekening van hen beiden op een schrijfbordje. Haar moeder zei dat ze op haar cadeau moest wachten tot na het appel. Hun ontbijt arriveerde: blauwig stijfsel in een grote ketel. Het stijfsel werd opgeschept voor alle bewoners van hun kamer. Terwijl zij in de rij stonden voor het ontbijt, verschenen er een paar meisjes die Marianne kusten. “Gefeliciteerd met je verjaardag!” zeiden ze. Ze hadden geen cadeautjes bij zich. En ze zongen ook niet. Daarna was er een lang, saai appel.
Toen Marianne langzaam terugwandelde naar de barakken en niet veel meer verwachtte, hoorde ze mensen zingen. Ze zongen allemaal “Lang zal ze leven” voor haar! Toen kwam Hannie, het hoofd van de kamer, naar voren en bood haar cadeau aan op een emaillen presenteerblaadje. Het was ongelofelijk! Iedereen in de kamer had een aantal dagen lang een klein beetje brood opgespaard. Door al die kleine stukjes brood uit te wisselen, was het Hannie gelukt om ze om te zetten in twee volledige helften brood! Twee helften waren het rantsoen van één persoon voor twee dagen! Marianne werd zich duizelig van dankbaarheid. Het draaide haar voor de ogen. Hoe kon zij al die lieve mensen bedanken?
Toen iedereen gekust was en weer wegging, gaf Marianne’s moeder haar haar eigen cadeautje. Het was een eetlepel met suiker in een klein kopje. “En nu”, zei Marianne’s moeder kordaat “gaan we iedereen trakteren.” Ze sneden de mooie twee broodhelften in veertig dunne stukken. Ze legden drie korreltjes suiker op elk reepje. Marianne gaf iedereen een verjaardagstraktatie. Er bleef maar één stukje over voor haarzelf. Ze at het op, te geschokt door deze gang van zaken om te letten op wat ze at.