Een jong leven wordt verwoest door een zeldzame kiemceltumor in een prachtig brein. Het treft Tim als hij nog maar 15 jaar is. Het raakt een gezin, keihard en meedogenloos. Ruim zes maanden duurt zijn enorme strijd. Als hij nog maar net 16 jaar is moet hij zijn leven op 12 maart 2008 loslaten. De toekomst is voorbij, voor Tim, zijn ouders en zusje Roos. Wanhoop, diep verdriet en gemis wisselen elkaar in hoog tempo af. Ze proberen ondanks alles een nieuwe toekomst op te bouwen. Met vallen en weer opstaan, elke dag opnieuw.
Over de auteur
"Het schrijven van dit boek kent vele doelen. Toen mijn zoon zijn dappere strijd voerde tegen kanker, ontstond mijn idee om alles op te schrijven. Het bracht hem een beetje bij ons terug en zijn verhaal zal voor velen herkenbaar zijn. Ik ben leerkracht op een basisschool en mijn vrije tijd breng ik graag door in ons boshuisje in Beekbergen, waar ik lees, tuinier en schilder. Dat dit boek mag bijdragen en steunen, daar waar het nodig is."
De grote hal is in kerstsfeer, net als de rest van het ziekenhuis. Er is veel aan gedaan om het feestelijk te maken. Terwijl we samen gezellig door de gangen wandelen, dringt het ineens tot ons door. Dat is waar ook, het is bijna kerst...
Er staan marktkraampjes en voor allerlei goede doelen kun je leuke presentjes kopen of versieringen die in de kerstboom kunnen hangen. Wij kopen samen allerlei kleine cadeautjes voor Roos, voor Martin, voor onszelf en iets voor de kerstboom. Als herinnering aan deze dag en het geweldige nieuws dat de tumorstoffen dalen in aantal!
We worden er heel gelukkig van en beseffen dat we deze kerst samen mogen vieren met cadeautjes en alles wat daarbij hoort. We kopen heerlijke voorverpakte broodjes, die Tim ook mag eten, omdat ze onder zeer hygiënische omstandigheden zijn verpakt. We smullen onder begeleiding van een orkestje dat sfeervolle muziek ten gehore brengt. Het lijkt wel een feestmaal. Tims blauwe ogen glanzen me tegemoet. Ik zeg tegen hem dat ik dit moment nooit maar dan ook nooit meer zal vergeten. Hij zegt niets maar knikt, wat zoveel wil zeggen als ‘ik ook niet’. Zijn ogen lijken weer te stralen vol vertrouwen in zijn toekomst. Ik voel me gelukkiger dan ik in maanden ben geweest. We raken elkaar af en toe aan. We kijken naar elkaar en praten zonder woorden, als zo vaak.
Geweldig, José, dat je dit op deze manier hebt vertolkt.
Ook wandelen in Kranska Gora of Bled werkt of tennissen of de Rondehoek fietsen met Martin. Hopelijk gaat het verder goed met jullie, nog in Mijdrecht woonachtig? En met Roos? ? Kees
0653653025
