Speedy
Het bewogen leven van een vrolijke grasparkiet

Speedy is een blauw grasparkietje. Rob en Gonnie hebben hem twaalf jaar verzorgd alsof het hun kind was. Rob Hin heeft de soms aangrijpende gebeurtenissen vaak vrolijk weergegeven, zoals hij dacht dat Speedy het ervaren en gezien zou hebben. De verhalen zijn allemaal op waarheid berust, maar je weet natuurlijk nooit wat er precies in zo’n koppie van een vogeltje omgaat. Speedy vloog overal waar hij mee naartoe genomen werd los, zelfs op vakanties in het buitenland, en hij kwam meestal zelf weer terug bij Gonnie en Rob. Een ontspannend boek om te lezen of voor te lezen aan kinderen.

Rob Hin (1953) is geboren en getogen in Zaandam en getrouwd met zijn Gonnie. Toen hun grasparkiet in 1993 kwam te overlijden, wilde hij al de gebeurtenissen die deze parkiet had meegemaakt, opschrijven. Na een jaar had hij twee A4’tjes vol geschreven met kernpunten en deze pas na ruim 25 jaar uitgewerkt in boekvorm en in eigen beheer een aantal exemplaren gemaakt. Nadat een kleindochter van een kennis van hem het boek had gelezen, was zij zo enthousiast dat ze dit wilde gebruiken als boekbespreking op school, wat ook mocht. Hierdoor kreeg Rob de inspiratie om het te gaan uitgeven.

Fluiten

Rustiger dan de vorige keer werd ik wakker. Het was donkerder om mij heen, dan voor ik in slaap viel. Ik hoorde een vreemd geluid, iets dat ik nog niet eerder had gehoord. Ik keek rond om mij heen en zag Rob en Gonnie plat naast elkaar op bed liggen – ze zeiden niets. Nog eens heel goed keek ik die kant op en luisterde naar waar dat vreemde geluid vandaan kwam. Het bleek Rob te zijn. Op hetzelfde ritme als het geluid zag ik hem bewegen.
Heel vreemd vond ik het dat ze geen aandacht voor mij hadden, dus probeerde ik hún aandacht te trekken. Zachtjes begon ik te piepen – net zoals ik toen deed om van mijn moeder eten te krijgen. Helaas, er gebeurde niets, en dat geronk – want zo noemde ik dat geluid van Rob maar – bleef aanhouden. En Gonnie reageerde ook helemaal niet.
Wat moet ik nu? Ik bedacht dat, toen ik nog in die grote volière zat en van andere vogels om mij heen een veel harder geluid hoorde, ik dat misschien ook kon produceren? Harder dan nodig was voor het zachte gepiep, begon ik lucht vanuit mijn longetjes naar mijn bek te brengen. Waarachtig, het lukte en maakte nu veel meer lawaai dan voorheen. Gelukkig, ik hoorde ook Gonnie weer tegen Rob praten. Het bleek dat ze lagen te slapen, maar dan languit, en niet zoals ik: zittend op mijn twee pootjes.
Mooi, dacht ik, nu ik toch wakker ben, kan ik gelijk maar een hapje gaan eten en wat drinken. Op het moment dat ik dat deed, hoorde ik wederom het geronk naast mij, want Rob was weer in slaap gevallen. Gonnie hoorde ik ook niet meer, en ik was zelf ook maar weer op mijn stok gaan zitten en gaan slapen.
Maar niet lang daarna werd ik door een hels kabaal wakker gemaakt en viel zowat van mijn stok.