Het Warme Hart
Fietsen in Malawi en Mozambique

Ruud van Borkulo en Tanja van der Lelie hebben enkele maanden een relatie als zij drie maanden gaan fietsen in Afrika. In Malawi verbazen zij zich over de vele kinderen, de armoede en hartelijkheid van de mensen. In Mozambique trotseren zij honger, dorst en extreme vermoeidheid als zij over onfietsbare zandpaden door een bergachtig niemandsland trekken. Per lokaal vervoer bereikt het stel uiteindelijk de Indische Oceaan. In Het Warme Hart beschrijven Ruud en Tanja het indrukwekkende landschap, de historie en de personages op beeldende en droogkomische wijze. Daarmee is dit boek meer dan een inspirerend reisverslag met prachtige foto’s. Het is simpelweg een heerlijk leesboek, ideaal voor de luie fauteuil.

We hebben net de juiste weg gevonden als donkere wolken samentrekken en een dichte mist het bos inkruipt. Kil water stort met bakken uit de hemel. We schuilen bij een paar houthakkers die om een vuurtje zitten en geen Engels spreken. We wachten. De lucht is tot in de verste verte lichtgrijs, een lucht die we als Hollanders zo goed kennen.
“Wat doen we?” vraagt Ruud. We hebben drie opties: terugkeren, doorgaan of nog langer wachten. Het spreekt voor zich: we gaan door. Maar dat valt niet mee. De zandweg is veranderd in een woeste modderpoel met geulen, plassen en stenen. We ploeteren voort, de weg gaat omhoog. De mist glijdt over de velden en door mijn botten, de heuvels zijn geen heuvels, maar bulten. Steile bulten waar je niet op, maar ook niet af kunt fietsen. De blubber is op sommige plaatsen zo zwaar dat onze voeten wegglijden. We moeten de fietsen met zijn tweeën één voor één naar boven duwen.
Na drieënhalf uur modderworstelen zijn we amper vijftien kilometer gevorderd. Maar wel ver voorbij de point of no return. Tijd voor een pindakaas-met-vochtige-biscuitjes-pauze. Totaal moeten we 45 kilometer afleggen. We rekenen met de tijd en bedenken wat we nog te eten en te drinken hebben. Soms houdt de regen op en dringt een waterig zonnetje door, zo sterk dat we onmiddellijk opdrogen. Eén keer passeert een truck afgeladen met boomstammen; eenmaal passeren wij een truck die stilstaat. De houthakkers helpen ons de fietsen naar boven duwen en lachen ons na (uit?).
Twintig kilometer later zien we geen mensen meer en houdt de regen op. Het uitzicht is schitterend: een glooiend landschap van woud en weide tot aan de horizon. Maar de vermoeidheid breekt ons op. We zijn amper op de helft. Gaan we dit wel redden? Verstand op nul en door. Tien kilometer verder kunnen we eindelijk op onze fietsen blijven zitten. Houthakkers geven ons hoop: nog vijftien kilometer naar de grote weg. Het loopt tegen vieren. De weg wordt iets beter omdat de regen is gestopt.
Om half zes, de schemer begint, zien we eindelijk de contouren van de M1.