Lichtvoetig & Loodzwaar

Hoe kan een boswandeling 300 jaar duren? Zijn de muren van Jericho door voetstappen en bazuingeschal ingestort? Is de zwembadpas het ultieme lopen? Waarom loopt men in het ene land óm een heilige berg heen, maar klimt men in het andere er juist op?
In deze bundel wordt de lezer aan de hand van deze en soortgelijke vragen meegevoerd op voettochten in een ver en een nabij verleden. Legendarische marsen onder leiding van Mao en Gandhi, middeleeuwse en moderne pelgrimages met al hun ontberingen naar onder andere Rome en Santiago, maar ook het tammere voetenwerk van de hedendaagse welvaartsmens in de Eifel, de Harz en jawel, op het Pieterpad. Een boek vol korte en lange verhalen in hun historische context en met bijzondere beelden.

Hans Huijboom is historicus. Hij woont in Amsterdam en was tot 2010 als geschiedenisleraar verbonden aan het Alkwin Kollege in Uithoorn.
In 1984 was hij co-auteur van de wandelgids Te voet Amsterdam uit. Hij heeft een aantal artikelen geschreven op het gebied van wandelen en geschiedenis. Op dit moment geeft hij Nederlands aan anderstaligen. Ook begeleidt hij nieuwkomers bij hun inburgering en is hij gids bij stadswandelingen in Amsterdam. Hij houdt van reizen, wandelen, fietsen, schaatsen en lezen.

Een loopje met de Oude Grieken
 
Het was jarenlang voer voor gymnasiasten: ‘Vandaar trok hij in drie parasangen (dagmarsen) over een afstand van 100 kilometer op naar…’ Je werd moe van de herhaling en het ploeteren op het Grieks, maar ook van het idee om al die parasangen te moeten lopen. Maar dat was wél wat gebeurde in 401 voor Christus. Tussen Euphraat en Tigris (nu Irak), midden in het grote Perzische Rijk, bevond zich toen een Grieks leger in uiterst benarde omstandigheden. De Grieken waren ingehuurd door Cambyses, een broer van de Perzische koning. Hoge posten en een goed leven waren de Grieken in het vooruitzicht gesteld, als Cambyses zou winnen en zijn doel zou bereiken: het afzetten van zijn broer.
 
Ze waren heel ver opgerukt, toen bleek dat de koning wilde onderhandelen. Bij het gesprek dat plaatsvond, werd Cambyses samen met de Griekse aanvoerders gedood.
Geen luxe leventje of glorieuze militaire avonturen, maar een moeizame terugtocht lag voor de Grieken in het verschiet. Veel bagage hadden ze moeten achterlaten, er waren nog maar een paar paarden, lastdieren en karren over. Er moesten nieuwe aanvoerders worden gekozen.
Eén van hen was de Athener Xenophon. Ook in het leger ging men namelijk democratisch te werk. Als het enigszins kon, werd voor een veldslag door de soldaten een aanvoerder gekozen, zo wil de nieuwe leider doen geloven in het verslag dat hij na afloop schreef. Het biedt, zoals gezegd, veel oefenstof voor het klassieke Grieks en geeft ons tegelijkertijd een indruk hoe de tocht verliep.
Een leger was in die tijd veel meer dan alleen soldaten, ook ambachtslieden, handelaars, priesters, en zelfs vrouwen, kinderen en slaven maakten er deel van uit. Alles bij elkaar waren het zo’n 20.000 Grieken die gedwongen werden, de meeste te voet, stroomopwaarts langs de Tigris en vervolgens door het gebergte richting Zwarte Zee te trekken.