Koude zonnestralen is een gevecht vastgelegd op papier.
Sla de eerste bladzijde maar eens om, je staat dan aan het begin van de strijd die de schrijfster heeft geleverd tegen mentale stoornissen. Evi Kee werd als jong meisje overspoeld door anorexia nervosa en depressies waarna ze een eindeloos en heftig gevecht heeft geleverd om te zorgen dat ze een ding niet deed : opgeven. In vorm van gedichten, stukken tekst en illustraties heeft ze haar strijd in een boek gebundeld. Elk woord dat je leest zal een stapje zijn richting het pad dat zij belopen heeft. De woorden geven onkenbaar verdriet, machteloosheid en vechtlust weer die je haast laten voelen alsof je in de schoenen van de schrijfster staat.
Evi Kee (2001) woont in Alkmaar met haar ouders en grote zus in een fijn huisje als het leven van hun gezin op zijn kop wordt gezet. Haar moeder wordt ziek en niet lang na haar laatste operatie komt er nog een klap bij: Evi wordt als 13 jarig meisje meegesleurd door Anorexia Nervosa. Ze levert een eindeloze strijd tegen anorexia, depressies en PTSS en brengt haar jeugd door in ziekenhuizen, klinieken en bij eindeloze therapeuten en psychiaters. Terwijl haar hele leven instortte en ze op het randje van opgeven leefde hield ze zich vast aan één uitlaatklep: schrijven.
Je neemt de schemer van de avond
mee in de nacht
en het maakt die nachten donker,
donkerder dan verwacht.
Je verliest jezelf in het
liefhebben van
omdat je het aan iedereen
behalve jezelf geven kan.
Je leeft ver binnenin jezelf
en kilometers buiten
de enige manier om veilig te zijn
lijkt om je op te sluiten.
Je bent de maan,
je maakt het donker zacht.
Je helpt anderen
want voor jezelf heb je geen kracht.
Je ogen schreeuwen dat
je het liefst stevig vastgehouden wilt worden
omdat je door de donkere gedachten
bang voor jezelf bent geworden
maar op hetzelfde moment
duw je de mensen die dichtbij je staan
want hoe minder mensen en hoe minder liefde
hoe stiller je met de stilte mee kan gaan.