Jacqueline!

Roos-Marie van Leeuwen (2005) zit in het tweede jaar van de HAVO en woont in een Veluws dorpje in Nederland.

Hij kijkt naar het meisje. Ze zit te schrijven in de les, haar lippen iets van elkaar geweken. Ze is adembenemend knap, ze fascineert hem. Hij kan niet zeggen wat ze met hem doet. Ze maakt gevoelens bij hem los, waarvan hij het bestaan niet eens wist. En het leukste is dat ze het zelf niet in de gaten heeft! Bij geen enkel meisje fladdert er iets in zijn buik, maar bij dit meisje worden er honderden vlinders in zijn buik losgelaten. Hij neemt haar in zich op. Hij kijkt naar haar donkere haar dat ze vandaag losjes heeft opgestoken. Hij kijkt naar haar mooie ogen, die glanzende, bruine ogen die nu op haar schrift gericht zijn. Hij kijkt naar haar signaalrode jurk. Er zit kant op het strakke lijfje van de jurk. Hij ziet dat ze even aan haar kapmouwtje plukt, om hem weer netjes in model te krijgen. Haar rok waaiert wijd uit en valt over de rand van haar stoel. Het ziet eruit als een deftige jurk, maar daar heeft hij geen verstand van. Hij vindt hem ‘gewoon’ mooi. Zijn blik glijdt verder naar beneden, naar haar schoenen, ze heeft nette schoenen aan bij het (voor haar perfecte) jurkje. De felle, rode kleur steekt mooi af bij haar donkere haar. Hij pakt een briefje en krabbelt er iets op: ‘Beauty, wat heb je een mooie jurk aan!’ Hij pakt een nieuw en een iets groter briefje, als hij bedenkt dat ze zijn handschrift kan herkennen. In een veel netter handschrift schrijft hij dezelfde tekst: ‘Beauty, wat heb je een mooie jurk aan!’ Als de bel gaat, staan de leerlingen op, slingeren hun tas op hun rug en ze verlaten het lokaal, op weg naar de pauze. Hij zorgt ervoor dat hij bij haar in de buurt blijft, ze loopt ergens achteraan en kletst gezellig met haar vriendin. Voorzichtig maar snel ritst hij haar tas los, propt het papiertje erin en ritst de tas weer dicht. Hij loopt de twee druk redenerende meiden voorbij, ze hebben een gesprek over noten…