Moord in de Tierelantuin

Op een zomeravond in 1903 vond een raadselachtige gebeurtenis plaats
in het grote landhuis op de klif. Niemand weet precies wat er gebeurd is,
maar een ding is zeker; sindsdien spookt het er!
Stanley, een miljonair op leeftijd, koopt de vervallen villa om er een privé
bejaardenhuis van te maken. Een fijne plek waar hij samen met zijn oude
vrienden kan wonen.

Tom en zijn beste vriend Scooter brengen de zomervakantie door bij opa
op het landgoed. Ze hebben ontzettend veel plezier! Maar dan gebeuren
er onverklaarbare dingen. Het lijkt alsof de vreselijke geschiedenis zich
herhaalt. Spookt het inderdaad in het landhuis? Of is er iets heel anders
aan de hand? Tom en Scooter gaan op onderzoek uit om het gevaarlijke
mysterie op te lossen.

Ondanks dat Gerry veelvuldig in brieven en emails aangesproken wordt met "Geachte heer Neuray" is ze een vrouw. Sinds haar verhaal "Ik als Jood" op de basisschool gepubliceerd werd in schoolkrant Het Majoortje wilde Gerry Neuray schrijver worden. En dan wel het liefst van spannende verhalen met een bovennatuurlijk tintje. Het onverklaarbare verklaarbaar maken en het bedenken van mysteries die op te lossen zijn vind ze spannend. Nog spannender dan de vele handleidingen, trainingen en processomschrijvingen die ze gedurende de dag schrijft. Gerry reist vaak voor haar werk en de wachttijden op vliegvelden gebruikt ze om mensen te bekijken en verhalen over ze te bedenken. Wie weet, misschien herken je jezelf in een van de verhalen?

Net als de anderen vond hij het in het begin wel grappig dat Anne dat malle badpak, de zwembandjes, flippers en snorkel droeg maar kom op, zeg...
Hij had Anne daarom voorzichtig aan haar arm een damesmodezaak binnengeloodst en een bijzonder mooie jurk voor haar uitgezocht. Daarna had hij haar met zachte hand én de jurk in een pashokje geduwd.
‘Kijk eens even of deze je past’, had hij op overhalende toon gezegd. Anne knikte en deed wat haar gevraagd werd.
Terwijl Constant ongeduldig met Pluisje stond te wachten tot Anne naar buiten kwam, rook hij een vreemde geur. Of nee, geen vréémde geur. Hij herkende de geur: het was poep! Constant bukte zich en keek onder zijn rechterschoen. Op een klein stukje vieze kauwgum na was hier niets onder te zien. Daarna keek hij onder zijn linkerschoen. Nee. Ook daar niets. Hij was niet in de hondenpoep getrapt. Hij keek om zich heen om te kijken of er iemand in de buurt stond die misschien zo vies rook. Maar er was niemand.
‘Gaat het, Anne?’, vroeg hij en trok een smerig gezicht alsof hij op deze manier de stank kon tegenhouden.
‘Jawel hoor, maar...’
‘Wat is er?’
‘Het toiletpapier is op.’
‘Het toiletpap ... Wat? Oh. Nee he, Anne?!’
Ze dacht toch hopelijk niet dat ze op een openbaar toilet zat? Constant kleurde helemaal rood en keek om zich heen. Voordat hij zich kon afvragen hoe hij dit kon oplossen ging het rode gordijn open en stond Anne met een grote glimlach naar hem te kijken.
‘Constant. Ouwe mafkees. Ik dacht niet dat ik op een wc zat, ik ben gewoon in een hondendrolletje gestapt. Normaal gesproken heb ik wat toiletpapier in mijn handtas zitten, maar dat is op.’
Constant zuchtte opgelucht.
‘Ik weet dat jullie soms denken dat ik niet goed bij mijn hoofd ben, maar ik ben niet gek, hoor’, zei ze, hem indringend aankijkend.
Vrolijk stapte ze uit het pashokje. Ze had de mooie kobalt-blauwe jurk aan, met daaroverheen het badpak.