Nadia's kat
Leven met een psychische stoornis

Nadia’s kat is het begoochelende relaas van een vrouw die enkel geeft om haar lieftallige, dierbare dochter Tess. Na de scheiding wordt haar ex-man Jesse buitenspel gezet. Hij verschijnt echter opnieuw in hun leven als blijkt dat Tess psychisch ziek is. Dit zorgt voor de nodige spanningen tussen Nadia en Jesse en hun confrontatie leidt tot een verrassende wending in het verhaal.

‘Ze hebben een heel knap, invoelbaar verhaal geschreven met veel oog voor detail, waardoor je als lezer echt een idee krijgt van hoe beklemmend en benauwend - en ergens ook ontzettend beangstigend - het moet zijn om aan een psychische aandoening te lijden.’ - Leonie Hardeman, freelance boekredacteur

Esmée van der Helm (2001) en Lotte Sikkema (2001) zijn twee vwo-leerlingen die voor hun profielwerkstuk het boek Nadia’s kat hebben geschreven en daarmee hun debuut uitbrengen. Het bijbehorende profielwerkstuk behaalde in 2019 de tweede plaats van de Nescio-prijs voor Taal en Cultuur van de Radboud Universiteit.

Daar was de Jesse die ik kende, waar ik voor was gevallen: de lieve en zorgzame Jesse. Mijn gedachten namen me in een stroomversnelling mee door alle mooie momenten in onze relatie. Onze eerste date, onze eerste kus en onze eerste keer vrijen. De koude herfstdag dat we samen gingen wonen in het kleine huisje boven de supermarkt, de frisse lentedag dat hij op zijn knieën ging tijdens een boswandeling en de zwoele zomerdag waarop we trouwden in de kleine boerderij buiten de stad. Ik hoorde mijn eigen hartslag kloppen, zweetdruppeltjes maakten mijn haarlijn vochtig. Ik slikte. Misschien had Vincent toch geen gelijk gehad. Misschien had elke dochter een vader nodig. Ik draaide me om en keek de schuur in. Op mijn auto lag een laag stof. Pootafdrukken liepen over de motorkap: de kat was er vast overheen gelopen. Overal lag speelgoed van Tess; ballen, springtouwen en andere spelletjes maakten het lastig om te lopen. Ik probeerde mezelf te kalmeren. Buiten brak de storm los. Bijna had ik het gedaan, bijna had ik hem gelijk gegeven.
‘Ik moet wel, want jij bent gek.’
Ik zou zweren dat ik het hem hoorde zeggen. Een fluister, zacht als een zucht, bijna onhoorbaar door het gedonder en gebliksem dat van buiten kwam. Met een felle beweging draaide ik me om.