Het begin is een beetje moeilijk maar het verloop is mooi.
Een mooi verhaal met erotiek, grappig... Je wilt gewoon het boek verder lezen naar de ontwikkeling van het verhaal.
Een mooi verhaal dat uit het dagelijks leven kan voorstellen.
Lieve en Jake groeien op in een klein dorpje op het platteland in Vlaanderen. Ze ontdekken elkaar tijdends de puberteit, maar verliezen elkaar uit het oog. Toch komen hun wegen weer samen. En niet alleen die van hen. Het meisje van de Outback is een aangrijpend verhaal over liefde, verlies en over het vinden van jezelf. Leef in het moment, koester alle mooie momenten en denk eraan terug.
Het verhaal wordt verteld in het heden onder toffe collega’s. Wat is er in het verleden gebeurd toen ze de diepte in sprongen op zoek naar avontuur en zichzelf?
Bij Jaak Vandenbroucke (1966) is na een carrière als renner de passie voor het wielrennen en fietsen gebleven. Als hoogsensitief persoon is het schrijven van verhalen een soort ontprikkelen van het brein. Zijn verhalen schrijft hij beeldend. Hierdoor maakt de lezer als het ware een beeld van het verhaal in zijn hoofd. Dit leest prettig en is voor de lezer een stimulans om door te lezen.
Ik heb heel wat verschillende baantjes gehad, waardoor ik een hoop aan verhalen heb. Waarom steeds veranderen? Misschien komt het enkel door mezelf! Maar ik word ook vaak fout begrepen door mijn hoogsensitiviteit. “Anders zijn”, daar kunnen mensen nog steeds niet goed mee omgaan. Ik kijk nog steeds naar Sandrine. Wat een mooi kontje, denk ik bij mezelf. Vanaf dag één houd ik van Kate. Ze is directiesecretaresse. Wat een uitstraling! Deze zomer zal ze vijftig worden. Haar genen zijn van topkwaliteit. De smartphone van Sandrine gaat over en ik hoor haar zeggen: ‘Natuurlijk ga ik mee. Bestel maar alvast kaarten. Tomorrowland, here I come.’ ‘Ik ga ook mee!’, roept Isabelle. Wat een gezellige sfeer. Ik houd ervan om mensen te observeren, er verhalen bij te bedenken en vooral om weg te dromen. In de verste hoek staat een oude dossierkast. Ooit was zo’n kast het hart van een bedrijf, maar nu staat het er verlaten bij. Het zonlicht probeert door de openstaande schuifdeur naar binnen te gluren. Mijn oog volgt de lichtstraal. Er ligt vooral veel stof en nog een paar oude dossiers. De jeugd binnen ons team kent dit soort dossierkasten niet meer. Op hun bureau zie je alleen nog maar computers, laptops en smartphones. Alles wordt opgeslagen in het hart van de pc. In de andere hoek staat een server; rode en groene lampjes die op een rij branden, of pinken. Ja, technologie, alles gaat snel. Te snel. Of ben ik het die trager is geworden?