De stilte voorbij

Mijn autobiografie leest als een dagboek. Het beschrijft mijn strijd tegen tinnitus. Tegen de herrie in mijn hoofd, het idee ernstig ziek te zijn, de gedachte gek te worden. Tegen het onbegrip van mijn omgeving, mijn gezin en tegen mezelf. Het diepe dal waar ik doorheen moest en de lange weg naar een acceptabel leven. Tinnitus moest een plaats krijgen. Met tinnitus leven kan niet, je kunt er wel mee leren omgaan. Ik werd opnieuw een mens die, met beperkingen, weer een sociaal leven kon hebben.
Voor iedereen die met tinnitus te maken heeft kan dit boek een weg en een steun zijn.

Joost Treebusch wordt in 1946 geboren in Den-Haag. Hij werkt sinds zijn vijftiende jaar. Van (leerling)gezel timmerman tot beleidsmedewerker P&O. Door middel van avondstudie heeft hij zich verder ontwikkeld. In 1970 is Joost getrouwd, hij heeft twee kinderen en drie kleinkinderen. Een hobby van hem is het maken van videofilms. Ook muziek (speelde ooit in een beatgroep en heeft een grote muziekverzameling) speelt een rol. Hij schreef vroeger vooral liedjesteksten. Pas recent schreef hij zijn verhaal, nu een boek geworden. Wow!

Begin ik gek te worden?
Ik hoor geluiden. Echte geluiden, maar anderen horen die geluiden niet. Dat heb ik ontdekt. De geluiden zitten in mij. Ze komen niet van buiten van een apparaat of zo. Niet van de televisie, de radio of de koelkast. Ze komen van nergens. Ze komen van binnen uit. Ze zitten in mijn hoofd. Het gepiep en gefluit. Het zijn eigenlijk drie hele hoge tonen. Ze hebben bezit van mij genomen. De hoge tonen gieren door mijn hoofd. Als bezetenen gaan ze te keer. Willen ze me gek maken? En dat gaat ze lukken als het zo door gaat. Ze zijn ook heel hard aanwezig. Het is heel doordringend. Ze komen overal bovenuit. Op straat, ondanks al het verkeerslawaai, hoor ik ze ook. Er moet iets aan gedaan worden. Het zit in mijn hoofd. Ik heb iets ernstigs, denk ik.
De onrust in mij neemt toe. Ik ben onzeker. Geheel uit mijn evenwicht. Ik huil om niets. Zo maar. Ik kan nergens meer tegen. En vanavond moet ik met mijn vrouw naar een verjaardag. Maar ik wil niet. Alleen dat kan ik niet zeggen. Ik ga altijd naar verjaardagen en feestjes en zo. Hoe moet ik uitleggen dat ik niet wil? Hoe leg ik uit dat ik herrie in mijn hoofd heb? Eigenlijk al heel lang. Het is al jaren bezig. Steeds erger wordt de herrie. Niemand hoort wat ik hoor. Ze geloven me niet, lachen me uit. Ik word door niemand serieus genomen. Het is een hel. Dit houd ik niet vol. Het gaat mijn hele leven beheersen.
De artsen hebben me gezegd dat ik niets mankeer. Er is niets te vinden. Maar dat geloof ik al lang niet meer. Dat kan niet. Die herrie moet ergens vandaan komen, toch? Het moet stoppen voordat ik gek word. Ik vlieg tegen de muur. Met mijn handen op mijn oren kan ik het niet tegen houden. Het moet weg. Het moet.
Mijn vrouw roept me, we moeten weg. Weer een avond waar ik gek word van de herrie. Want ik kan er niet meer tegen, dat lawaai dat de mensen maken op een verjaardag. Iedereen schreeuwt tegen elkaar. Ze maken met elkaar een vreselijke rotherrie. Snappen ze dat dan niet. Nee, dat snappen ze niet. “Ja, ik kom joh, schreeuw niet zo tegen me, wil je. Ik ben niet doof. Als je maar niet denkt dat ik lang blijf.” Heb ik het tegen mijn vrouw? Ja! Ik snauw haar af. Mijn eigen vrouw. Dat wordt toch te gek.
Ik ben gek en maak anderen gek. Terwijl ik mijn schoenen aan doe weet ik dat ik weer niet te genieten ben. En de herrie gaat door. Het is nergens meer stil. Nooit en nergens. Nooit meer stil. De stilte is voorbij, voor mij, voorbij.

Ja, ik begin gek te worden.