Van bron tot mondi(n)g
Kroniek van een eerstgeborene

Dit levensverslag beschrijft de intieme ervaring van een moeder met haar eerstgeboren kind. Bovendien wordt de groei en ontwikkeling van een afhankelijke zuigeling tot een zelfstandige volwassene geschetst.
Talloze ouders hebben een dergelijk verslag bijgehouden. Maar er bestaan nauwelijks publicaties van de subjectief beleefde ervaring, laat staan volgehouden tot het vertrek uit het ouderlijk huis van het volwassen kind. Veelal blijven deze geschriften als privé-document binnenskamers, waardoor ze, hoewel in duizelingwekkende veelvoud geschreven, voor de buitenwereld verborgen en ongekend zijn.
Daarom publiceer ik mijn kroniek in boekvorm. Niet vanwege het opzienbarende van dit persoonlijke opvoedproces, maar als exemplarisch voor het door talloze ouders verricht levenswerk, dat niet onopgemerkt mag blijven.

Jeanny Jacobs (Ulestraten, 1948) combineerde de zorg voor drie dochters met haar werk als jeugdarts. Daarna behaalde ze de bachelorsgraad in de filosofie en bekwaamde zich in het schrijven. Na het winnen van enkele prijzen met korte verhalen publiceerde ze in 2006 het autobiografische Aan Kant. Vervolgens verscheen Lieverlee, scènes uit een vrouwenleven (2011), Groene Pepers, een bundel filosofische essays (2013) en haar poëziedebuut Meer dan ik te zeggen durf (2015).

2 april 1977,
Mijn oudste dochter!
Dat ben je, nu jouw zusje Sophie is geboren. Hiep hiep hiep, hoera!
Je bent nog te klein om er ook maar iets van te begrijpen, dus vertel ik je ook hier niet veel over haar geboorte in het ziekenhuis. Papa heeft je voor één dag en nacht bij vrienden in Bunnik gedropt zodat je er ook niets van hebt kunnen merken. Nu gaan opa en oma Cremers bij ons thuis voor je zorgen.
Ik zal nooit vergeten hoe je vandaag mijn ziekenhuiskamer binnenstapte. Op je veterschoentjes, met je nog te grote rode jasje en een Palmpaasstok in je handjes. Een duwtje voorwaarts van opa of oma. Het was een onvergetelijk gezicht. Nu al herkende ik je niet meer, zo groot en zelfstandig plots na één dag ervaring met baby Sophie. Toch ligt het nog vers in mijn geheugen hoe ik hier op dezelfde kamer met jou lag, toen ook zo’n klein hoopje mens en nu ben je al zo groot. Eigenlijk zou ik nu willen huilen. Waarom gaat dit alles voorbij? Zo snel glipt de tijd tussen je vingers door en we blijven domweg voorwaarts willen. 

9 mei 1993
Ik heb een hekel aan moederdag, vind het commercieel aangejaagd en opgelegd pandoer. Maar waarom laat ik het niet zo, laat ik de kinderen niet de lol van een presentje, een ontbijtje op bed? Op het dienblad naast de thee met croissant een ontroerend kaartje van Maartje: 

'You are the nicest Mum I‘ve got.’ In drukletters en in haar eigen hanenpootje achterop: ‘Samen een middagje lezen op de hei. Zou dat gaan lukken?’ 

Ooit hebben we dit plannetje beraamd. Een zonnige middag met een boek ín een delletje op de hei. Daaronder schreef ze: 

'Zie maar, je hebt hier alle tijd voor; je bent immers voor de rest van je leven nog moeder van deze dochter.’