Sporen van ongeloof
een biografie over gezondheid, misbruik en verlies

Syl heeft in haar leven te maken gehad met misbruik, verkrachting en verlies en is door ziekte in een rolstoel beland. Het vertellen van haar waargebeurde verhaal aan de schrijver Fil Marbo was een soort therapie - het hielp haar het verleden te verwerken. Gaandeweg ontstond er tussen hen ook een vriendschap, die tot op de dag van vandaag voortduurt.

Sporen van ongeloof is veel meer dan een meeslepende biografie over een sterke vrouw. Door fictieve elementen, ‘ontmoetingen’, is het bijna een roman geworden. Het gaat over universele thema’s als leven en dood, trauma’s en ongeloof, maar ook over relaties en hoe je ondanks alles positief in het leven kunt blijven staan.

Fil Marbo woont met zijn vrouw in Eindhoven en heeft twee kinderen en vier kleinkinderen. Na de lerarenopleiding, waar hij Nederlands en Engels studeerde, is hij gaan werken in het onderwijs, eerst op een mavo, later op een mbo-school. Al sinds zijn jeugd schrijft hij onder een pseudoniem gedichten, songteksten, verhalen en romans. In zijn zevende boek vertelt hij een waargebeurd verhaal over het heftige leven van een oud-leerling.

Als ze zichzelf in de spiegel bekijkt, kan ze een glimlach niet onderdrukken. Ze maakt zich graag op, maakt zich graag mooi voor hem. En het karwei vordert gestaag, constateert ze grinnikend.
Ze voelt zijn kus van vanmorgen nog, voordat hij met zijn twee vrienden en zijn oudste zoon ging fietsen. Niet een routineuze kus, nee, nog altijd alsof ze elkaar pas kennen, nog dolverliefd zijn.
Toch voelt ze nu een vage onrust, hij zag er ook zo vermoeid uit, eigenlijk al een hele tijd.
‘Dit leven wordt nog eens jouw dood,’ had ze gezegd. Hij leefde altijd in de hoogste versnelling, alsof hij haast had om alles te beleven, hij schrokte het leven bijna uitgehongerd naar binnen, leek het wel. Altijd had ze min of meer geweten dat zij samen niet oud zouden worden, dat kon ze niet helpen. Ze voelde dat gewoon zo. Of nee, het was meer dan dat, het was een zeker weten. Even rilt ze, ondanks de warmte in haar slaapkamer.
Dan schrikt ze van een mannenstem onder aan de trap.
‘Syl, ben je decent?’
Ze herkent de stem van Rico.
‘Haha, dat ben ik toevallig wel, maar al zou ik het niet zijn zou je nog welkom zijn boven.’
Flauw Syl, denkt ze bij zichzelf, maar onwillekeurig moet ze toch lachen om haar eigen gevatheid.
‘Nee Syl, even serieus.’
‘Nou, kom dan maar.’
Daar staan ze in de deuropening van de slaapkamer, Rico, Fons en Tim, in hun fietskleding, hun blik naar beneden gericht.
Hun gezichten hebben een vreemde kleur, niet echt wit, maar eerder grauw. Ze durven haar niet aan te kijken lijkt het wel, alsof ze zich ergens voor schamen.
‘Zijn jullie nu al terug van het fietsen?’ vraagt ze. Geen reactie.
‘Waar is Hans?’
Nu richten ze hun hoofden een beetje op, net genoeg om haar als verlegen jongetjes aan te kijken.
‘Hans is dood,’ zegt Rico toonloos.