Mechelen in 't Groen
Parken – Bossen – Natuurgebieden – Tuinen

Emile Van der Taelen werd in Mechelen geboren op 23 september 1944. Hij groeide op aan de rand van de stad waar toen de natuur nog prominent aanwezig was. Spelen in de weiden, in bomen klimmen, met de boer het hooi binnen halen (met kar en paard) en salamanders vangen in de beken. Maar Emile moest ook werken in de moestuin van vader, onkruid wieden, snoeien en oogsten. Dit alles maakte dat Emile groene vingers kreeg, voornamelijk vuile vingers. Later ging hij met zijn echtgenote Rosette en de tweeling Steven en Serge in de groene wijk Kauwendaal wonen. Een huis met een tuintje. Emile maakte er een ‘Hofje van Eden’ van. Nu woont hij in het stadscentrum en is de tuin nog een levendige herinnering die hij graag met u deelt.

In deze wereld met een sterke vraag naar meer bouwgrond voor wonen en industrie, wordt de natuur in versneld tempo verdrongen. Als ik terugdenk aan mijn jeugdjaren in het gehucht Half-Galg en daar bij aansluitend Geerdegem-Schonenberg, dan was het daar volop natuur met beemden, bosjes, landbouw, beken en hier en daar een boerderij en wat huizen. De enige noemenswaardige industrie was het meubelfabriek Sedia in de Regenboogstraat helemaal aan het einde van Schonenberg. Ik herinner mij als vandaag de vreselijke brand die de meubelfabriek in de as legde – ik zal toen ongeveer 13 geweest zijn. De zomervakanties waren de heerlijkste tijden in mijn jonge leven, dagenlang – goed of slecht weer - buitenspelen deden wij kinderen van de wijk toch. In de bomen klimmen – eruit vallen ook - , voetballen, zwemmen, salamanders en kikkers vangen en tot schrik van mijn moeder deze vieze beesten bovendien mee naar huis brengen. Wij aten wat de natuur ons aanbood, rapen en wortelen, appels en peren en ander fruit tot woede van de boeren, want dat was stelen. Vuurtjes stoken die we soms nog nauwelijks in de hand hadden. Na de aardappeloogst bleef op de akkers het loof liggen. Loof met daaraan nog wat kleine krielpatatjes die we lieten garen in de gloeiende assen van het verbrandde loof. Dat was smullen. Gelukkig zijn er nog instanties en privé-eigenaars die het belang inzien de bestaande groene zones, open landschappen en bossen die ons resten te conserveren. Er is nog groen aanwezig in en rond Mechelen, meer zelfs dan wat mensen soms denken. Meer dan een tegeltuintje in de stad, meer dan wat bomen in de Bruul. Uit puur nieuwsgierigheid ben ik op onderzoek getrokken naar de openbaren parken en tuinen van de stad en die van de provincie Antwerpen. Het resultaat vindt u in dit boek.