Dubbelhandig vliegvissen met zinkende- lijnen en tips
De diepte waarop we vissen en hoe ze te gebruiken

Vissen met zinkende lijnen wordt nog veelal beschouwd als een specialiteit of gezien als een aanvulling op het bestaande assortiment. Drijvende WF Spey-lijnen en shooting heads hebben een algemene populariteit verkregen door het comfortabele werpen. De "drijvende" wordt doorgaans gezien als de standaard uitrusting. Echter, al vele jaren pleiten bekende visgidsen voor "de zinkende" omdat zalm en forel niet altijd naar de oppervlakte zullen stijgen maar eerder grotere diepten prefereren. Feitelijk zou een zinkend assortiment als de standaard moeten worden gezien. Technische aspecten, hoe lijnen zinken, lijnsoorten en zo meer worden uitgebreid onder de loep genomen. Als aanvulling op het boek "Spey casting - handboek voor dubbelhandig vliegvissen" zou deze uitgebreide en inzichtelijke behandeling van deze materie ook de enkelhandige vliegvisser van dienst kunnen zijn.


Tijdens de boekpresentaties van Dubbelhandig vliegvissen met zinkende- lijnen en tips De diepte waarop we vissen en hoe ze te gebruiken, kunnen er exemplaren van het boek worden besteld bij de auteur.

Rob van Dijk is in 1946 in Vlaardingen geboren en zoon van een gepassioneerd jager en sportvisser, die hem de kennis en vooral de schoonheid van de natuur al op jonge leeftijd heeft bijgebracht. Door zijn belangstelling voor de in het wild levende dieren en fotografie schreef hij het " Basisboek Wildfotografie" en door Focus Publishing in 1998 op de markt gebracht. Hij vist vanaf zijn zesde jaar en heeft vanaf 1970 zijn vliegviskennis- en ervaring opgebouwd. Sinds 2010 is hij actief met de dubbelhandige waarbij de leermeesters Sepp Fuchs en René van Heezik respectievelijk de beginselen van het werpen en de praktijk van het zalmvissen hebben bijgebracht. Tot vandaag de dag is hij vaak te vinden bij de Spey-werpclub " Spey Casting Friends" in Utrecht. Als autodidact, docent en ervaren praktijkinstructeur ondervond hij al snel een literaire leegte in deze fascinerende tak van de vliegvisserij en schreef het boek "Spey Casting- handboek voor dubbelhandig vliegvissen" dat door uitgeverij De Alk in 2018 werd uitgeven. Door verder onderzoek op het gebied van lijnen voor de dubbelhandigen schreef hij het artikel "De onvolprezen Spey-lijn", dat in 2018 en 2019 in De Vlaamse- en Nederlandse Vliegvisser werd gepubliceerd.

Tot op heden behoren voor het zalmvissen de zinkende lijnen bij velen niet tot de meest favoriete uitrusting. Vermoedelijk ligt dit vooral aan het werptechnische aspect omdat zinkende lijnen zich moeilijker laten hanteren ten opzichte van drijvende. Het opnemen gaat met een drijvende altijd comfortabeler en is ook overzichtelijker te noemen. Dus logischerwijs richt iedere vliegwerpschool zich daar dan ook op. Vooral in ons land wordt er geoefend op stilstaand water waarbij het gebruik van zinkende lijnen en tips de instructie onnodig bemoeilijkt omdat ze als een baksteen naar de diepte zinken. Zinkende lijnen worden bij gebruik van de enkelhandige hengels vooral gezien op meren en plassen terwijl zinktip lijnen vaker op stromend water zijn te vinden. Echter bij gebruik van zinkende lijnen en tips op stromend water is het inschatten van visdiepten niet in vergelijk met stilstaand water. Stroomsterkten, lijngewichten, lengten en contouren zijn bepalend voor de visdiepten terwijl er met de hoeveelheid aangeboden varianten in deze uitrusting de keuze er niet eenvoudiger op wordt. Bovendien hebben proeven uitgewezen dat er per fabrikant bij gelijke AFTMA (#) codering de zinksnelheden nogal eens verschillen. Tevens vraagt ook de werptechnische kant om een correct gewicht, gewichtsverdeling en een effectief profiel. Kortom “ kennis van zaken” blijft hiervoor onvermijdelijk. Dat de mening van vele Schotse en Scandinavische visgidsen over zinkende combinaties vaak betere vangkansen kunnen bieden dan de drijvende is ook geen geheim. Refererend naar een uitspraak van Michael Evans (UK) die bij onbekend water altijd onder alle omstandigheden voor de zinkende pleit. Ook Robert Gillespie die hieraan diverse artikelen heeft gewijd stelt dat in de meeste omstandigheden drijvende lijnen te vaak worden ingezet en hierdoor vangkansen worden gemist. Naast Ierse en Schotse publicaties verschenen er ook berichtgevingen in Scandinavië zoals in de Zweedse Fiskejournalen waarin Mathias Larsson op basis van zijn ervaringen en evaluaties de inzetbaarheid van zinkende lijnen toelicht en pleit voor kennis van de uitrusting, werptechnieken en zelftraining.

In dit boekje heb ik op basis van mijn persoonlijke visie, onderzoeken en ervaringen van derden getracht het gebruik van zinkende lijnen en tips op stromend water zo praktisch en duidelijk mogelijk in beeld te brengen.