Voorkant
Voorkant cover
Achterkant
Achterkant cover

Dansende beren
Mijn strijd tegen anorexia

Auteur

Marlie Hulleman

Uitvoering
Paperback
Prijs
18 ,50
Verzending
Gratis verzending in Nederland en België
Levertijd
Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België) (Past door brievenbus)

Samenvatting

Marlie heeft het helemaal voor elkaar. Ze is zeventien, heeft haar middelbare school afgerond en zit op de opleiding van haar dromen. Maar er is één klein probleem: ze heeft anorexia. Na veel behandelingen wordt het duidelijk dat de kliniek de enige optie is. Dus daar gaat ze, vijfenzeventig kilometer verwijderd van huis. Tijdens haar eerste wandeling weer buiten de kliniek wordt de ernst pas echt zichtbaar wanneer ze in een rolstoel door haar groepsgenootjes wordt voortgeduwd. Ze weegt dan nog amper veertig kilo.

Op een sympathieke toon geeft Marlie je een beeld van wat de ziekte anorexia met haar leven doet. Het leven in een roes. Denken aan eten, calorieën tellen en verbranden. Op meeslepende wijze vertelt ze over haar worsteling, perfectionisme en negatieve zelfbeeld. Positief schrijft ze over haar weg naar herstel van anorexia.

Over de auteur

Marlie Hulleman (1999) staat volop in het leven. Langzaam pakt ze haar ‘oude’ leventje weer op. Naast haar studie houdt Marlie ervan om creatief bezig te zijn, ze is verslaafd aan washi tape, drinkt iedere dag wel een ijskoffie en knuffelt graag met haar konijn Bibi.

Productinformatie

ISBN
9789463894593 / 978-94-638-9459-3
Uitgeverij
Boekscout
Verschijning
12-07-2019
Taal
Nederlands


Uitvoering
Paperback
Pagina's
78
Formaat
12,5 x 20 cm
Illustraties
Nee

Inkijk

Zes eetmomenten. Iedere dag. Het voelt zo verkeerd. Hap, slik, en hupsakee, weer een eetmoment voorbij. Het is zeker even wennen, want zoveel eten heb ik in al die jaren nog nooit meegemaakt. Eten. Brrr, de gedachte alleen al! Het medicijn zeggen ze. Waar de één gips krijgt voor een gebroken been, krijg ik eten. Misschien een rare vergelijking, toch wordt het mij zo verteld. Eten is mijn medicijn. Wat ik wel moeilijk vind, is dat ik nu zelf geen controle meer heb. Al besef ik heel goed dat het beter is. Mijn lichaam is uitgeput. Op. Totaal vermoeid en door z’n reserves heen. Een te laag kalium en mijn afweersysteem is niet meer wat het ooit geweest is. Witte bloedlichaampjes die niet meer genoeg kunnen vechten en ervoor zorgen dat ik bij een kleine verkoudheid al doodziek kan worden. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Mijn lichaam takelde langzaam af, steeds een beetje minder Marlie. Daarom is het beter zo. Ja, het is lastig om te accepteren en het is heel naar al die eetmomenten te moeten doorstaan, plat op bed te moeten liggen en overal in de rolstoel naartoe moeten gaan, maar mijn lichaam heeft het nodig nu. Ik wil genezen en daarvoor moet ik eerst lichamelijk aansterken.
Bovendien is dit maar tijdelijk. Ja, ik zou altijd moeten blijven eten. Alleen dan op een normale manier zonder bedrust, bloedprikken en rolstoelen. Ik ben nu een week en een dag opgenomen. Opgenomen in een kliniek voor eetstoornissen. Voor onbepaalde tijd. Als ik mijn best doe mag ik volgend weekend even naar huis. De verpleegkundigen hebben er weinig vertrouwen in. Maar we gaan het zien gebeuren. Ik ga ervoor vechten, en keihard voor knokken om er weer bovenop te komen. Want ik wil gelukkig worden. Ik wil kunnen genieten van mijn leven. Ik wil een mooie meid worden die zich niet druk maakt om eten, maar om de zaken die er voor een 18-jarige echt toe doen. Studeren, hobby’s, en misschien zelfs een vriendje...

Uw email wordt enkel gebruikt voor overleg over de betreffende review

Wordt getoond bij de review

Er zijn nog geen reviews over dit boek