Muur van herinneringen
Een gezinsleven tussen de brokstukken van een oorlog

Wat gebeurt er met een gezin waarvan de ouders zijn getekend door hun ervaringen in de Tweede Wereldoorlog, maar die daarna nooit meer kunnen of willen praten over die periode? Wat is de invloed van hun verzwegen trauma’s op het leven van hun kinderen en zelfs hun kleinkinderen? In een Muur van herinneringen gaat een zoon op zoek naar antwoorden die zijn ouders nooit hebben kunnen of willen geven. Zijn hele leven stuitte hij met zijn vragen op die muur van herinneringen, waarachter zijn ouders zich met hun verleden hebben verschanst. Lukt het hem om antwoorden te vinden of rest hem niets anders dan ze zelf maar in te vullen? Het is zijn poging om definitief een einde aan die oorlog te maken.

Mijn vader was samen met zijn Joodse moeder in het begin van de Tweede Wereldoorlog vanuit Amsterdam naar Den Haag gevlucht om aan de razzia’s te ontkomen. Ook daar moest zijn moeder geregeld een paar dagen echt onderduiken om aan de Duitsers te ontkomen. Soms was het niet mogelijk om hem dan ook mee te nemen en dan moest hij, die de kleuterleeftijd nog maar nauwelijks ontgroeid was, zich maar even zonder haar zien te redden. Hij zocht geregeld voedsel en kolen langs het spoor, zag de razzia’s, was er getuige van hoe buurtbewoners als vergelding voor het één of het ander werden gefusilleerd door de bezetters en voelde, omdat hij een gele ster moest dragen wat hij overigens meestal niet deed, dat hij anders was dan anderen en dat hij niemand kon vertrouwen. Naar school ging hij zelden en vriendjes had hij niet. Hij was zo jong als hij was al bezig met overleven en het vertrouwen dat hij toen in de mensheid moet hebben verloren is waarschijnlijk nooit meer teruggekomen. Zelf heeft hij na de oorlog nooit meer woord over die periode gezegd of kunnen zeggen.