De terugkeer naar het zwarte gat

Leon Biesheuvel keert, op aandringen van zijn opa, terug naar de planeet Beta-Hydri. Kort na aankomst blijkt dat het dit keer niet de Rexanen zijn die proberen de macht over te nemen, maar de robotten. Onder grote tijdsdruk probeert Leon te achterhalen wie de echte vijand is waartegen hij het moet opnemen. Ook dit keer gaat Leon niet alleen op onderzoek uit, maar schakelt hij zijn vrienden Akron, Sinnad, Klako en Myra in. Gezamenlijk moeten ze een oplossing zien te bedenken, waarin alle bewoners zich kunnen vinden. Zal het hen uiteindelijk lukken om de rust weer terug te brengen op Beta-Hydri?

"Het kriebelt bij mij vaak om diverse verhalen te schrijven. Ik zie het schrijven dan ook als een vorm van ontspanning. Na enthousiaste reacties op het vorige deel, getiteld Het zwarte gat (uitgegeven door Boekscout in 2008) over de avonturen van Leon Biesheuvel, is dit mijn tweede zinderende verhaal dat in boekvorm verschijnt. Ondertussen ben ik alweer bezig met het schrijven van het derde en tevens laatste deel."

De ogen van Leon worden groot van schrik zodra hij de Kappa ziet staan, helemaal afgedekt onder een groot grijs doek, om het vervoermiddel voor eventuele nieuwsgierige ogen van bovenaf af te dekken. Zijn opa rukt het laatste stuk doek opzij en kijkt hem triomfantelijk aan. ‘Met behulp van een grote hoeveelheid elektriciteit opgewekt door deze stuwdam hebben wij meer dan genoeg stroom voor de terugreis. Stap in, dan kunnen we meteen vertrekken!’, roept hij Leon enthousiast toe, terwijl hij nog behoorlijk soepel voor zijn leeftijd voorin het toestel stapt. Leon bekruipt het gevoel alsof zijn opa hem onder valse voorwendselen mee wil nemen. Hij gaat vlak voor het toestel staan en kijkt zijn opa indringend aan. ‘Heb je mij echt nodig, opa? Is dit geen gemene grap van Keiron? Kan je mij garanderen dat ik weer veilig terugkom?’ Zijn opa’s blik wordt zacht als hij naar zijn kleinzoon kijkt. ‘Ik heb je echt nodig, knul. Ik heb uit vrije wil gehandeld, zonder tussenkomst van Keiron. Alleen harde garanties voor je terugkeer kan ik je niet geven. Het hele leven is één groot risico, moet je weten. Ook ik weet niet wanneer precies mijn einde zal zijn. Ik kan je wel verzekeren dat ik er alles aan zal doen om jouw veiligheid zo goed mogelijk te bewaken,’ belooft hij plechtig en met zijn hand op zijn hart. Toch aarzelt Leon nog even. Het valt hem zwaar de aarde opnieuw te moeten verlaten. Hij heeft niet eens fatsoenlijk afscheid van zijn vader kunnen nemen. Hoewel het nu stukken beter met zijn vader gaat, mist hij toch nog af en toe de aanwezigheid van zijn moeder. "Een stil verlangen", zo noemde zijn vader het zacht tegen hem.