Wolken die gedachten toveren

Wolken schuiven voorbij,
mijn gedachten dwalen
door een gezicht dat kijkt naar mij.
Jij zag mij van daarboven en ik zag beneden in jou
een gulle lach, sprankelende ogen
die tot mijn verbeelding spreken mogen.
Ik in dat beeld ga verdwalen,
vrolijk, lief en zacht,
waarna het gaat vervagen,
opgelost in het blauw, wens ik dat het opnieuw
zal komen opdagen.

Even die mijmering, mijn dromen,
dat je dichterbij zou komen,
ik jouw zachte watten zou kunnen plukken,
om als een kus op mijn lippen te drukken.
In wolken die gedachten toveren,
was ik jou en jij was mij.
In dat beeld van fantasievol liefhebberen
zit het verborgen verlangen,
dat werkelijkheid eens de verbeelding zal veroveren.

Riekie Floors is geboren in Schalkhaar, een klein plaatsje, nu behorende bij de gemeente Deventer. Ze was al vroeg zelfstandig, ondernemend en nieuwsgierig en tegelijkertijd had ze al ervaren dat papier geduldig is, waar ze in eenvoudige krabbeltjes in een soort dagboek haar belevingen wilde vastleggen, maar vooral bewaren. Sinds 6 jaar is ze weduwe, ze woont nu enige jaren in Maasdam, na 42 jaar in Zeeuws Vlaanderen te hebben gewoond. Nadat ze alleenstaand was geworden heeft ze al haar gevoelens van verdriet van zich
afgeschreven en later samengevat in de vorm van gedichten. Een zevental jaren heeft ze in Frankrijk gewoond, waarvandaan ook de door haar meegemaakte ervaringen en belevenissen tijdens die periode, op ontroerende wijze in haar gedichten tevoorschijn komen. Taal is en blijft boeiend, vooral het Nederlands waarin woorden soms diverse betekenissen hebben. Het kunnen spelen met taal, maar ook al haar levenservaringen hebben haar geïnspireerd om in ieder gedicht haar verhaal te vertellen. Verhaaltjes op zich, waarbij ze de kern van het leven, haar leven, belicht.

Het warme zuiden

Waar het gras niet groen, maar dor en droog is,
het anders ruikt, een verwelkomen
door het zinderende gegons van de cigales,
mannetjes die met hun oorverdovend lawaai
de vrouwtjes verleiden om tot paring te komen.

Uitgestrekte wijnvelden nodigen uit
les caves du vin te bezoeken voor een flesje wijn.
In de verte heffen talloze zonnebloemen, in goudgele glans,
hun knoppen naar elk straaltje zonneschijn,
terwijl ze hun pracht wiegen in een kleurrijke dans.

Ik ben hier thuis.
Een lichte bries omarmt mijn lijf,
omhult mij als een warme deken.
Zijg neer op het terras in een van de fauteuils,
luister naar de melodie van kabbelend
water in de rivier, laat me in het ritme meevoeren,
terwijl de zon achter de berg verdwijnt,
naar die zo bekende droom van eens ons samenzijn hier.

De roep van de uil brengt me terug naar de werkelijkheid.
Het geluid in de stilte doet me in mijzelf wederkeren,
terwijl de maan rust op de bergtop,
ik de Melkweg ontwaar aan het hemelrijk,
is het juist hier, dat ik jouw aanwezigheid ervaar, hier vele keren
herbeleef onze gelukkige jaren tijdens ons verblijf in de Pro-vence,
in het warme zuiden.