De Stad

Eric During is begin twintig, woont in Boston, en is zojuist afgestudeerd in de literatuurwetenschappen. Hij wil graag promoveren en kiest voor een onderwerp waarin zijn grote liefde, de stad Boston, een hoofdrol speelt. Een keuze die onbewust van grote invloed zal zijn op het verdere verloop van zijn leven. Op zoek naar de verborgen identiteit van de stad, maakt Eric lange tochten. Hij leert de stad kennen in haar niet-wereldse hoedanigheid. Hoe zij een refl ectie vormt van zowel de geschiedenis als het geloof van haar burgers. Maar de intensiteit van het veldwerk heeft ook een prijs. Bij Eric voltrekt zich een proces van vervreemding. De werkelijke stad maakt langzaam plaats voor de verbeelde stad, waarbinnen de jonge onderzoeker ruimte vindt voor volwassenwording en verinnerlijking.

Henri Looijmans (1956) is een historicus die, hoewel al ruim dertig jaar werkzaam in de zakelijke dienstverlening, altijd zijn interesse voor de wetenschap heeft behouden. In zijn novelle ‘De Stad’ heeft hij zijn drie belangrijkste aandachtsvelden samengebracht; geschiedenis, literatuurwetenschap en theologie. Hij verblijft sinds eind jaren tachtig met regelmaat in Boston en is bijzonder geboeid geraakt door de rol die deze stad speelt in de Amerikaanse geschiedenis.

“Jou zal ik schrijven,” mompelt hij en hij laat als hij zijn wandeling voortzet, zijn handen glijden langs muren en boomstronken, langs ijzeren hekken en de beelden van op glas gevangen stillevens van de neringdoenden. Hij laat de stad strijken langs zijn oren in al haar orkestrale bewegingen en zingt zich zo nu en dan luidkeels binnen in haar koor en hij lacht om de verbaasde blikken van de voorbijgangers.
Hij voelt zich een foetus in een geboortekanaal van indrukken en laat zich in al zijn ontvankelijke, kinderlijke verwondering leiden tot in de warme schoot van Boston Common, waar hij blijft staan bij een bankje aan de oever van Frog Pond, tussen water en weide, waar hij opkijkt en ziet hoe deze dag zich verder opent: het wolkendek uiteen gebroken als een kudde schapen die in tientallen plukjes dwaalt over het blauw buffet, een vlucht spreeuwen die slingert langs de grenzeloosheid van haar domein en op het water de sierlijke beweeglijkheid van een zwaan die reikhalzend drijft naast het kleine kwaken van een solitair eendenkoppel onder groene bladerkronen, nog nadruppelend van dauw en lichte regen.

“Ik maak je tot taal, opdat ik je spreken kan en lezen ook wanneer mijn hart dat wil.” Hij bevindt zich prevelend in de diepste stilte, zijn pen geheven. Hij zal ze schrijven, al zijn nog onuitgesproken woorden die zich een voor een laten vormen in zijn hart en die als kleine mantra’s zullen samensmelten, golvend, glijdend, zó als duizend zilveren vissen samen bewegen kunnen. En alles wat tussen hem en zijn stad gezegd kan worden en verbonden en gedeeld, hij zal het bijeenbrengen. Hij zal het rijgen als parels aan een ketting uit taal. Herinneringen die hij een voor een door zijn vingers kan laten glijden en herbeleven en hervoelen. Geluk is immers niet incidenteel, niet toevallig, niet voor enkelen weggelegd. Geluk is een gevoel dat je jezelf toestaat en toetst, steeds opnieuw, aan jezelf.