Tulpen uit Kilronan
Verhalen

Is het mogelijk dat een vrouw verrijst uit haar graf en een man terugkeert uit het hiernamaals? Kan iemand op twee plaatsen tegelijk zijn? Wat hebben de verdwijning van een Ierse visser op een afgelegen eiland, paniek tijdens een openhartoperatie, een militaire oefening op de Lüneburger Heide en een ramp in de Sixtijnse Kapel met elkaar gemeen? Niets is wat het lijkt. Ook minder spectaculaire voorvallen of situaties zijn voor de auteur aanleiding tot verbeelding: een onverwacht geschenk op pakjesavond, een ongeval in de speeltuin, een overspannen schooldirecteur, een psychiater die de kluts kwijtraakt en een ontevreden groep reizigers in Toscane. Tulpen uit Kilronan bevat een boeket van twaalf verhalen vol spanning, ernst, drama en ironie.

Frank Mommersteeg (1944) schildert, schrijft gedichten, verhalen en essays. Hij vertaalde Etruscan Places (“Etruskisch testament”) van D.H. Lawrence en publiceerde eerder de roman Zoete Moeder, die handelt over een verloren jeugdvriendschap.

Niets verbaast mij meer, zelfs niet het zeewier, waar enkele dames de zaal mee rondgaan en dat voor ten pennies per plastic zakje te koop wordt aangeboden. Het schijnt dezelfde uitwerking te hebben als zoute pinda’s: na afloop zal iedereen die daartoe nog enigszins in staat is, zich naar de American Bar begeven. Ik maak dat echter niet meer mee, mijn dorst is meer psychisch van aard, een zwaar gevoel van verlatenheid temidden van deze zeezieke deinende massa overspoelt mij. Ik wil hier weg. Zelfs Mary, die mij nog probeert op te vrolijken, kan mij niet tegenhouden. In volstrekte duisternis – geen lantaarns, geen maan – tracht ik mijn hotel weer te vinden. Loop ik wel in de goede richting? Tastend zoek ik mijn weg. Daarbij stoot ik me enkele keren tot bloedens toe aan de puntige uitsteeksels van de eindeloze muurtjes langs de route. Op dit late tijdstip hoor ik hoe de wind stemmen over het eiland jaagt. In mijn verbeelding komen zij van het verzonken Atlantis. Eindelijk bereik ik mijn onderkomen. Eenmaal op mijn kamer laat ik me voorover vallen op het zachte tweepersoonsbed. Ik hoor mijzelf zeggen: ‘Eenzaam is de mens’. Ik ben erg pathetisch, ik weet het. Die nacht droom ik dat Mary naast me ligt, mij omhelst en op zangerige toon troostend toespreekt: Maybe it will all be allright now… maybe it will all be allright... Van wie was die tekst ook al weer?