In Gulistan

“In Gulistan” is na “Anahita” het tweede boek van schrijver Pierre Vermeiren.

De schrijver liet zich in alle bescheidenheid inspireren door de wereldberoemde “Gulistan” van de grote Perzische dichter/filosoof Saadi.

“In Gulistan” is een verhalenbundel waarin de eeuwige wijsheid stapsgewijs wordt belicht. De centrale spilfiguur is Ananda, een wijze zonderling die zich niet gebonden voelt door enigerlei sociale normen of conventies. Ananda hanteert zijn eigen geweten als enige maatstaf.

Ananda heeft de reputatie een kluizenaar te zijn, maar stelt zijn wijsheid wel sporadisch ten dienste van medemensen die bij hem te rade komen of die behoefte hebben aan morele ruggensteun.

Maar is Ananda daadwerkelijk die wereldvreemde, altruïstische persoon voor wie hij wordt aangezien, of gaat achter die façade een sterveling van vlees en bloed schuil?

Pierre Vermeiren is master in de talen Frans-Engels-Russisch. Zijn laatste werkgever was de Nationale Bank van België. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, en tijdens een rugzakreis door India werd de schrijver getroffen door de spirituele bliksem.

Sindsdien is hij onophoudelijk op zoek naar de raakvlakken tussen de grote wijsheidsstromingen. Hiertoe verslond hij vele honderden boeken over oosterse filosofie en eeuwige levenswijsheid in de ruimste zin van het woord.

Zijn belangrijkste bekommernis is de rode draad doorheen al die stromingen te vinden, en bij uitbreiding de rode draad in het leven…

Ooit ging Ananda met een doordeweekse, westerse naam door het leven, leidde hij een kleinburgerlijk bestaan en vulde hij zijn dagen in leegte, onverschilligheid en verstrooiing, zoals de meeste van zijn medemensen.
Ooit was Ananda uitsluitend op zoek naar kortstondige bevrediging en oppervlakkige voldoening, en was hij verstrikt in het net van lagere begeerten en aardse verlangens, zoals de meeste van zijn medemensen.
Zo was Ananda ooit de gevangene van het verlangen naar materiële rijkdom, naar zinnelijk genot, naar wellustige vrouwen, naar de roezige beneveling van drank, naar erkenning door de medemens, en naar rijkdom, roem en status. Kortom, ooit was hij de gevangene van het verlangen naar vergankelijke geneugten en vluchtige genoegens die zonder mentale onthechting en zonder inzicht in de ware aard der dingen nooit echte bevrediging kunnen schenken, maar integendeel steeds nieuwe begeerten doen ontstaan.
Ooit was Ananda met andere woorden een rusteloos man van vlees en bloed als alle anderen. Een hardvochtig en gehard man. Een haveloos en gehavend man. Een hartstochtig maar harteloos man. Een stuurs maar stuurloos man. Een man met meer twijfels dan zekerheden. Een man met meer tekortkomingen dan deugden. Een stuk wrakhout op drift.
Ooit was Ananda ook een angstig man. Vooral de angst voor de dood had gedurende vele jaren een verlammende uitwerking op zijn dagelijks leven. Die angst voor de dood verdrong hij weliswaar door weg te vluchten in zinnelijke maar zinloze vermakelijkheden, in wilde braspartijen en in nachtelijke orgieën, maar zelfs dat kon niet verhinderen dat de doodsangst Ananda zodanig tot wanhoop dreef, dat hij ’s nachts vaak de slaap niet kon vatten en vertwijfeld naar adem snakte. Om zijn reputatie niet te ondermijnen, repte Ananda ten aanzien van de buitenwacht echter nooit met één woord over zijn diepste doodsangsten, die hij als een existentiële tekortkoming beschouwde.